Droga krzyża, drogą do chwały

II Niedziela Wielkiego Postu (Mt 17, 1-9)

Przemienienie Pańskie jest cudownym wydarzeniem objawiającym tajemnicę Jezusa, Syna Ojca, który idąc drogą Izajaszowego Sługi Pańskiego otwiera nam drogę do chwały, która teraz jaśnieje na Jego obliczu i przenika mroki nocy tak, iż noc jak dzień się staje.

W przemienieniu Jezus ukazuje uczniom zadatek chwały, którą wysłuży sobie przez swoją mękę. Związek tego epizodu z wyznaniem Piotra oraz z pierwszą zapowiedzią męki nie jest tylko czasowy – wydarzyło się ono „po sześciu dniach” (w.1) – lecz także teologiczny. Z nieba daje się słyszeć potwierdzenie, że Jezus jest Synem Boga (w.5), tak jak wyznał Piotr (16,16), oraz, że jego śmierć i zmartwychwstanie (16, 21) są wypełnieniem Prawa i Proroków, reprezentowanych przez Mojżesza i Eliasza (w.3). Uczniowie reagują na to radością (w.4) i lękiem (w.6-7), nie rozumiejąc do końca znaczenia tego wszystkiego. Mojżesz i Eliasz to dwaj najwięksi przedstawiciele ST – Prawa i Proroków.

W obrazie Jezusa rozmawiającego z nimi (w. 3) tradycja widziała dwojakie nauczanie. Z jednej strony Jezus jest centrum objawienia, ponieważ „całe Pismo Święte jest jedną księgą, a tą jedną księga jest Chrystus; ponieważ całe Pismo Święte mówi o Chrystusie i całe wypełnia się w Chrystusie” (Hugo od św. Wiktora, De Arca Noe morali 2,8). Druga nauka jest taka, że księgi ST są konieczne do zrozumienia Chrystusa, „jeśli bowiem, jak mówi apostoł Paweł, Chrystus jest mocą i mądrością Bożą, to ten, kto nie zna Pisma, nie zna mocy Boga ani Jego miłości: Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa” (św. Hieronim, Prolog do komentarza Księgi Izajasza proroka 1). Epizod ten ukazuje też osobę Jezusa: jest On Panem (w.4), Synem Boga, w którym Bóg ma upodobanie (w.5; por. Iz 42, 1) i którego powinniśmy słuchać (w. 5), ponieważ objawia Boga. „Dziś jeśliby ktoś jeszcze pytał Boga albo pragnął od Niego jakichś widzeń czy objawień, postąpiłby nie tylko błędnie, lecz również obraziłby Boga, nie mając oczu utkwionych w Chrystusie całkowicie, bez pragnienia jakichś innych nowości. Mógłby wtedy Bóg powiedzieć: <<Wszystko już powiedziałem przez Słowo, będące moim Synem, i nie mam już innego słowa; czyż mogę ci więcej odpowiedzieć albo objawić coś więcej ponad to? Na Niego więc zwróć swe oczy, gdyż w Nim złożyłem wszystkie słowa i objawienia. Odnajdziesz w Nim o wiele więcej niż to, czego pragniesz i o co prosisz […]. Jego słuchajcie, bo ja już nie mam do objawienia więcej wiary ani do ogłoszenia więcej prawdy>>” (św. Jan od Krzyża, Droga na Górę Karmel 2, 22, 5), (BN, komentarz do Mt 17, 1-9).

Jeżeli słyszysz dziś Jezusowe wezwanie: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15b), to otwórz dla Niego całe swoje serce, zwróć na Niego swoje oczy, otwórz swoje uszy i słuchaj co mówi Pan w tym wielkopostnym czasie: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24b). Oto droga, która prowadzi do chwały, takiej samej jaką widzisz dziś na obliczu twojego Pana. Tylko ten kto słucha Jezusa, staje się jak On.

Marek Stankiewicz