Jezus Chrystus – zmartwychwstanie i życie

V Niedziela Wielkiego Postu (J 11, 1-45)

Przeżywając wielkopostny czas nawrócenia zbliżamy się coraz bardziej do najważniejszej prawdy naszej wiary, jaką jest zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Rozmowa jaką prowadzi Jezus z Martą przy grobie jej brata Łazarza, mówi nam o decydującym znaczeniu wiary, ukazanej jako drogi wiodącej do zmartwychwstania i życia wiecznego z Chrystusem w chwale Ojca.

W cudzie wskrzeszenia Łazarza, będącym znakiem naszego przyszłego zmartwychwstania, ukazana jest władza Jezusa nad śmiercią. Ewangelista przedstawia najpierw okoliczności tego wydarzenia i dialog Jezusa z siostrami Łazarza, a następnie jego wskrzeszenie po czterech dniach od śmierci.

Betania była oddalona tylko 3 km od Jerozolimy (w. 18). W dniach poprzedzających mękę Jezus często  bywał u tej rodziny, z którą łączyła Go zażyła przyjaźń. Jan ukazuje wzruszenie Jezusa (w.3.5.36) i Jego uprzedzającą wiedzę o tym, co ma się wydarzyć (w.11.14). W dialogu z Martą (w.20-27) znajdujemy jedno z najprecyzyjniejszych objawień Jezusa. On jest zmartwychwstaniem, ponieważ jego zwycięstwo nad śmiercią jest przyczyną zmartwychwstania wszystkich ludzi. Jest życiem, gdyż daje człowiekowi uczestnictwo w życiu Bożym, którego punktem kulminacyjnym będzie życie wieczne. Dlatego chrześcijanin może powiedzieć: „Życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie” (Mszał rzymski, 1 prefacja o zmarłych). Wiara Marty jest wzorem dla naszej wiary; aby zmartwychwstać i żyć z Chrystusem, trzeba w Niego wierzyć (w. 26-27). O głębi uczuć Chrystusa świadczą łzy, które wylewa On nad Łazarzem (w.35). Jest to najkrótszy werset w całej Biblii, tak jakby sam podział na wersety (dokonany w XVI w.) miał uroczyście podkreślać smutek Jezusa, wyrażający jego prawdziwe człowieczeństwo i będący świadectwem miłości Boga do ludzi. „Jezus jest twoim przyjacielem – Przyjacielem. Z sercem ludzkim, jak twoje. Z oczyma o najmilszym spojrzeniu, które płakały nad Łazarzem… A ciebie kocha tak samo jak Łazarza” (św. Josemaria Escriva, droga 422). Cud poprzedza modlitwa dziękczynna skierowana przez Jezusa do Ojca (w.41-42). Z dziękczynienia Ojcu za to, że Go wysłuchał, „wynika, że ze swej strony Jezus stale prosi” (KKK 2604). Powinniśmy modlić się zawsze w duchu synowskim i z wdzięcznością za liczne dobrodziejstwa od Boga Ojca. „Modlitwa Jezusa kierowana dziękczynieniem objawia nam, w jaki sposób należy prosić: przed otrzymaniem daru Jezus przylgnął do Tego, który daje i który daje siebie w swoich darach. Dawca jest cenniejszy niż udzielony dar – On jest '''Skarbem''', a w Nim jest serce Jego Syna; dar jest udzielany '''jako dodatek''' (por. Mt 6, 21.33)” (KKK 2604). Św. Augustyn dostrzega we wskrzeszeniu Łazarza figurę sakramentu pokuty: tak jak Łazarz z grobu „skoro wyznajesz [winę], wychodzisz. Czym jest bowiem wyjście, jeśli nie jakby wyjściem z ukrycia, aby się ukazać. Abyś jednak wyznał, czyni to Bóg, wołając wielkim głosem, to jest wzywając wielką łaską. Gdy jednak wyszedł zmarły jeszcze związany, wyznający, a jeszcze grzeszny, Pan sługom powiedział: '''Rozwiążcie go i pozwólcie odejść'''. Co to znaczy? '''Co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie''' (Mt 16, 19)” (Homilie na Ewangelię św. Jana 49, 24). „Przewiązanie opaskami” (w.44). Żydzi przygotowywali zmarłych do pochówku, myjąc ciało i namaszczając je wonnościami, żeby opóźnić rozkład i złagodzić fetor. Następnie zawijali je  płótnami i opaskami, nakrywając głowę całunem (chustą). Przypominało to sposób grzebania zmarłych w Egipcie, jednakże nie balsamowano zwłok całkowicie, gdyż to zakładałoby usunięcie wnętrzności (BN, Komentarz do J 11, 1-44).

Podsumowaniem tej perykopy ewangelicznej jest stwierdzenie, że wielu Żydów będących świadkami cudu wskrzeszenia Łazarza uwierzyło w Jezusa. Weszli oni na drogę prawdy wiodącej do zmartwychwstania i życia wiecznego, które jest owocem paschalnej ofiary Jezusa Chrystusa, Syna Bożego: „Wielu zatem spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego” (w.45). A ty? Wierzysz w to?

Marek Stankiewicz