Przewodnik po Biblii – część CCCLXII

15 Zmartwychwstanie

Klasyczna wypowiedź Biblii na ten temat. Większość Żydów wierzyła w zmartwychwstanie ciała (tego samego, które złożono do grobu). Grecy wierzyli w nieśmiertelność duszy. Sama idea zmartwychwstania wydawała się im śmieszna (zob. Dz 17, 32). Paweł głosi, że zmartwychwstanie Chrystusa ma znaczenie rozstrzygające i nie pozostawia żadnego innego wyboru. Na tym wydarzeniu opiera się cała wiara chrześcijańska. Co więcej, jest to realny i dobrze poświadczony fakt. Większość tych, którzy na własne oczy widzieli zmartwychwstałego Pana, jeszcze żyje (ok. 25 lat po wydarzeniu).

Zmartwychwstanie Chrystusa pociąga za sobą zmartwychwstanie chrześcijan. Ale ciało, które zmartwychwstanie, będzie doskonalsze niż to, które zostało pogrzebane. Poprzednie ciało było fizyczne, nowe będzie duchowe i nieśmiertelne, ale pozostanie ciałem. Będzie ono tak dalece przewyższało poprzednie ciało, jak w pełni rozwinięta roślina przewyższa pomarszczone ziarno, z którego wyrosła.

Przyjęcie chrztu za zmarłych (29): być może per procura, w miejsce tych, którzy zmarli bez chrztu. Ale może to również znaczyć, że ludzie przyjęli chrzest, aby zjednoczyć się ze zmarłymi przyjaciółmi i krewnymi chrześcijańskimi.

Z dzikimi zwierzętami (32) w Efezie: jedno z widowisk przedstawianych na arenie polegało na walce ludzi z dzikimi zwierzętami. Prawdopodobnie Paweł mówi jednak w sensie metaforycznym o tym, co go spotkało w tym mieście. Efez miał wspaniały teatr, ale nie miał areny jako takiej.

16 Sprawy praktyczne

Paweł udziela wskazówek co do zbiórki pieniędzy dla biednych w Jerozolimie (wzięły w niej udział także Kościoły chrześcijan nawróconych z pogaństwa), zapowiada swoją dłuższą wizytę w Koryncie, przekazuje wiadomości i instrukcje dotyczące poszczególnych osób. List kończy się pozdrowieniami od Kościołów Azji (Efez był stolicą prowincji), zwłaszcza od Akwili i Pryscyli, rymarzy, u których Paweł mieszkał w czasie pobytu w Koryncie. Ostatnie pozdrowienie pisze własnoręcznie (list został prawdopodobnie podyktowany sekretarzowi).

Macedonia (5): Filippi i Tesalonika znajdowały się w tej prowincji.

Apollos (12): prawdopodobnie nie chciał wracać z powodu istniejących tu rozłamów (3, 4).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)