Przewodnik po Biblii – część CCCXXI

6 Galilea

6, 1-21 Nakarmienie pięciu tysięcy; Jezus chodzi po jeziorze

Zob. komentarz do Mk 6, 30-56. Zob. też Mt 14, 13-36; Łk 9, 10b-17. Jest to czwarty i piąty znak. Jan dobrze pamięta tamte odległe wydarzenia: uczniów, którzy odpowiadali na pytania Jezusa; chłopca; odległość łodzi od brzegu w chwili, kiedy zobaczyli Jezusa.

6, 22-59 Tłum szuka Jezusa; Chrystus chlebem życia

Tłumy czekają na Mesjasza, który może zapewnić im pokarm za darmo i na każde życzenie (26. 34). Nikt nie może żyć bez pokarmu. Ale życie to nie tylko egzystencja fizyczna (27). Jezus przychodzi, aby dać chleb tym, którzy łakną pokarmu duchowego. On jest dawcą i samym darem; jest chlebem nowego życia. Tym, od którego całkowicie zależy nasza egzystencja. I chleb, który spożywamy – źródło naszego życia – jest Jego śmiercią (51). Ponieważ z powodu grzechu zasługujemy na śmierć, żyjemy tylko dlatego, że Chrystus umarł za nas. Poznajemy życie tylko wtedy, kiedy Jego śmierć – i wszystko, co ona znaczy – przyjmujemy jako naszą własną. Przebaczenie wyjednane Jego śmiercią jest pokarmem i napojem w chrześcijańskim życiu. Każdy z nas musi je przyjmować osobiście (52-58). Wieczerza Pańska, Eucharystia, głosi ten sam fakt za pomocą widzialnych znaków (Mt 26, 26-28).

Manna (31): zob. Wj 16 i Pwt 8, 3.

6, 60-71 Reakcja

Ci, którzy przyjęli słowa Jezusa dosłownie byli oburzeni. Prawo zabraniało picia krwi, a pokarm musiał być przygotowany zgodnie z wymogami prawa. Gdyby jednak zadali sobie trud sprawdzenia, co jest prawdziwą intencją przepisów, zrozumieliby o co chodzi. Kpł 17, 11 mówi: „…ponieważ krew jest przebłaganiem za życie”. Jezus mówi, że zapłacił za nasze grzechy i pragnie, żebyśmy korzystali z Jego ofiary. Tłum odwraca się: nie chce takiego Mesjasza. Ale Dwunastu pozostaje i umacnia swoją wiarę.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)