Przewodnik po Biblii – część CCLVI

Protestantyzm i katolicyzm

Zmieniła to dopiero reformacja. Marcin Luter w niemieckim wydaniu Biblii z 1534 r. umieścił księgi deuterokanoniczne osobno, jako „apokryfy”, na końcu Starego Testamentu, uznając je za mniej wartościowe. Z czasem protestanci (a także część prawosławnych) w swoich wydaniach Biblii zaczęli je w ogóle opuszczać. Natomiast Kościół katolicki, zwalczając pomniejszanie wartości tych ksiąg, oficjalnie potwierdził, że wszystkie księgi umieszczone w wydaniach łacińskiej Wulgaty – a więc i deuterokanoniczne – należą do Pisma Świętego. Tak orzekł Sobór Trydencki w 1546 r.

Wydanie protestanckie Biblii zawiera zatem 39 ksiąg Starego Testamentu w porządku takim, jak w wydaniach hebrajskich, gdzie po księgach Prawa i historii są najpierw księgi prorockie, a potem dydaktyczne (poetyckie i mądrościowe). Wydania katolickie zawierają 46 ksiąg Starego Testamentu, w innej jednak kolejności; do tego dochodzą inne, mniejsze różnice wewnątrz działów. Księgi deuterokanoniczne są rozmieszczone w różnych działach, stosownie do zawartości: Tobiasza, Judyty i Machabejskie w księgach historycznych; Syracha i Mądrości w dydaktycznych; Barucha w prorockich.

Wydania typu ekumenicznego na ogół umieszczają najpierw wszystkie księgi hebrajskie, zachowując jednak ich porządek, a potem 7 ksiąg deuterokanonicznych. Tak jak umieszczono tutaj, po księgach hebrajskich.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)