Przewodnik po Biblii – część CCLXXXVII

26-27 OSTATNI AKT: PROCES I UKRZYŻOWANIE JEZUSA

26, 1-5 Jezus uprzedza uczniów; decyzja przywódców żydowskich o zabiciu Jezusa

26, 6-13 Namaszczenie w Betanii

Zob. Komentarz do Mk 14, 3-9.

26, 14-29 Judasz zdrajcą; Ostatnia Wieczerza

Zob. też Mk 14, 12-25; Łk 22, 7-38; J 13-14.

W pierwszy świąteczny wieczór Jezus i Jego najbliżsi przyjaciele gromadzą się, aby wspólnie, jak rodzina, spożyć wieczerzę paschalną. W czasie Wyjścia każda rodzina żydowska złożyła w ofierze baranka albo koźlę i pokropiła krwią próg i drzwi domu, aby ocalić życie, kiedy śmierć zabierała wszystko pierworodne w każdej rodzinie egipskiej. Teraz Baranek Boży (J 1, 29) złożył w ofierze samego siebie, żeby ocalić życie całej ludzkości. Dawna Pascha zamienia się w Wieczerzę Pańską.

W czasach Wyjścia narodził się naród Izraela; ofiara Chrystusa powołuje do życia Kościół, lud pochodzący ze wszystkich narodów. Pascha wspominała przeszłość. Wieczerza Pańska dzisiaj także jest przypomnieniem i odnowieniem wydarzenia z przeszłości, ale wybiega w przyszłość, ku radosnemu dniu, kiedy Chrystus przyjdzie i zamieszka ze swoim ludem w nowym świecie, w którym nie będzie miejsca na grzech, śmierć i cierpienie.

26, 30-56 Ogród Getsemani; aresztowanie Jezusa

Zob. też Mk 14, 26-52; Łk 22, 39-53. Łukasz przedstawił najbardziej wyrazisty obraz Chrystusa modlącego się w ogrodzie Getsemani i przeżywającego trwogę. Jezus z taką żarliwością modlił się o odwrócenie od Niego straszliwych cierpień – jeżeli taka byłaby wola Boga – że jego pot był jak „gęste krople krwi”. Czego tak się lękał? Nigdy się nie dowiemy, co Jezus przeżywał  w czasie tej samotnej godziny, ale na pewno musiała Go napawać przerażeniem nie sama bliskość cierpień, ale myśl o sądzie Bożym nad naszymi grzechami, o karze, która spadłaby na nas, gdyby Chrystus nie poniósł jej za nas (1 P 2, 24). Ta trudna chwila minęła i kiedy tłum przyszedł, żeby Go pojmać, jest spokojny, a nawet wyraża swoją miłość do zdrajcy. Kiedy Piotr dobywa miecz (J 18, 10), Jezus uzdrawia rannego (zob. Łk  22, 51). W takiej sytuacji nikt nie umiałby się zachować z większym spokojem. On przyszedł, aby wypełnić Pisma, wiedział, że tak musi być, nawet jeżeli wszyscy Go opuszczą.

26, 57-68 Proces przed arcykapłanem

Zob. komentarz do Mk 14, 53-65.

26, 69-75 Piotr zaprzecza, że zna Jezusa

Zob. komentarz do Łk 22, 54-65.

27, 1-26 Samobójstwo Judasza; Jezus przed Piłatem

Tylko Mateusz mówi o żalu Judasza. Zwrócił on pieniądze, ale to nie wystarczy, żeby odzyskać spokój sumienia (Dz 1, 16-20 podają nieco inną wersję). Co do procesu przed Piłatem, zob. komentarz do Łk 23, 1-25.

27, 27-56 Szyderstwa i ukrzyżowanie

Zob. komentarz do Mk 15, 16-41.

27, 57-66 Pogrzeb Jezusa; straż przy grobie

Zob. komentarz do Mk 15, 42-47. Tylko Mateusz wspomina o straży; zob. też 28, 11nn.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)