Księga Izajasza (część XVIII)
44-45 Jeden jest Bóg; zapowiedź powrotu Izraela
Te rozdziały kontynuują tematy przewijające się przez całą drugą część księgi: Izrael jako Sługa Pański, przedmiot miłości Boga (44 1-5); Bóg jako Pan historii, który jako jedyny zdolny jest uchylić zasłonę przyszłości (44, nn.); kult fałszywych bogów, pozbawionych życia; Bóg obiecuje wyzwolenie swojemu narodowi. 44, 26-45, 13 odsłaniają dalsze wydarzenia. Ogólna obietnica zostaje skonkretyzowana.
Za rządów Cyrusa Jerozolima i jej świątynia zostaną odbudowane.
Cyrus (44, 28): Tę część księgi (rozdz. 40-55) napisał uczeń z kręgu proroka Izajasza nazywany drugim Izajaszem (Deutero-Izajasz). Mówi on tu o czasach sobie bliskich.
45, 22-25: miłość Boga sięga poza Izrael i obejmuje cały świat. Nowy Testament odnosi w. 23 bezpośrednio do Chrystusa: zob. Flp 2, 10-11.
46-47 Upadek Babilonu
Zob. też rozdział 13-14. Potępienie pogańskich bogów osiągnęło punkt kuliminacyjny, kiedy babilońskie bożki Bel i Nebo same dały się uprowadzić do niewoli. Te nieme bóstwa obciążyły wielkim brzemieniem barki ich czcicieli. Prawdziwym Bogiem jest Ten, który dźwiga ciężary swojego ludu, który nie tylko mówi, ale też działa. Rozdział 47 (jak 14, 4021) jest pieśnią sarkastyczną. Babilon nie zazna miłosierdzia, ponieważ nie okazał go innym.
47, 1: „Dziewica, Córa babilońska, miasto Babilon;
48 Cierpliwa miłość Boga do niewiernego Izraela
Historia Izraela jest długą opowieścią o hipokryzji, buncie, sceptycyzmie, bałwochwalstwie. Izrael w pełni zasłużył sobie na wszystko, co wycierpiał. Bóg zawsze chciał pokoju dla swojego ludu (18), ale „nie ma pokoju dla bezbożnych”. Teraz nadeszła chwila wyzwolenia. Pan mówi: szykujcie się do drogi.
w. 16: Głos innej osoby, proroka albo Sługi/Mesjasza, jak w 49, 1 itd.
(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)