WNIEBOWZIĘTA
„Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej” (Łk 1, 46-48a)
Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny (Łk 1, 39-56)
Zaniósłszy do Boga wielokrotne korne błaganie i wezwawszy światła Ducha Prawdy, ku chwale Boga Wszechmogącego, który szczególną swą łaskawością obdarzył Maryję Dziewicę, na cześć Syna Jego, nieśmiertelnego Króla wieków oraz zwycięzcy grzechu i śmierci, dla powiększenia chwały dostojnej Matki tegoż Syna, dla radości i wesela całego Kościoła, powagą, Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz naszą ogłaszamy, wyjaśniamy i określamy, jako dogmat przez Boga objawiony, że Niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja, po zakończeniu biegu życia ziemskiego, została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały (Konstytucja apostolska ogłaszająca dogmat o Wniebowzięciu NMP, Rzym, 1 XI 1950 r.)
W tym uroczystym i pełnym radości dniu Kościół podaje do rozważenia fragment Ewangelii Łukaszowej o nawiedzeniu Elżbiety przez Maryję. Pragnie, by wierni sycili swoje serca słowem Bożym, które ma moc wprowadzić do niebieskiej chwały tych, którzy z żywą wiarą i miłością, tak jak Maryja, odpowiedzą na Bożą wolę.
Uroczystość dzisiejsza jest wielkim świętem wiary. Trzeba wytężyć wzrok wiary, ażeby tajemnica Wniebowzięcia mogła swobodnie działać w naszym umyśle i w naszym sercu, ażeby stawała się również dla nas znakiem ostatecznego zwycięstwa, które poprzedzone jest zmaganiem i walką z mocą ciemności. Trzeba wytężyć wzrok wiary, aby poprzez trudy i cierpienia doczesności dostrzec ostateczny wymiar wieczności: na podobieństwo Matki Chrystusa mamy i my również zamieszkać „w Bogu”, przez wiekuiste z Nim zjednoczenie. Jakże bardzo musimy się starać, żyjąc tu na ziemi, ażeby Bóg mieszkał „w nas”! W Maryi, w której zamieszkał przez tajemnicę Wcielenia jako Syn w łonie Matki, mieszkał przede wszystkim przez Łaskę. I w nas chce mieszkać przez Łaskę (św. Jan Paweł II, Homilia 15 VIII 1982 r.).
Matko niebieskiego Pana,
Ślicznaś i niepokalana,
Jakiej wieki czas daleki,
Czas niemały i świat cały nie słyszał.
Wszystkie skarby co są w niebie,
Wydał Panno, Bóg dla Ciebie:
Jak bogata słońca szata,
Z gwiazd korona upleciona na głowie
Miesiąc swe ogniste rogi,
Skłonił pod Twe święte nogi;
Gwiazdy wszystkie asystują,
Bo Królowę w niebie czują nad sobą
(pieśń maryjna)
Marek Stankiewicz