Wiara w Chrystusa kluczem do domu Ojca

V Niedziela Wielkanocna (J 14, 1-12)

W perspektywie bliskiego już odejścia do Ojca przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie, Jezus stawia uczniom wymaganie jakim jest wiara. Wzywa do wiary w siebie, bo tylko wiara pozwala Go przyjąć. To wiara odnosi się do tego, co niewidzialne, ponadzmysłowe, co przekracza granice samego rozumu. Tylko w wierze można przekroczyć granice natury i przyjąć prawdę , która objawia tajemnicę nadprzyrodzonej rzeczywistości.

Zapowiedź zaparcia się Piotra wydaje się zasmucać uczniów. Jezus mówi, że odchodzi, aby przygotować im mieszkanie w niebie, ponieważ mimo swoich słabości i potknięć wytrwają. […] Śmierć Jezusa będzie przejściem do Ojca, z którym stanowi On jedno, ponieważ jest Bogiem (por. w. 10). Apostołowie nie rozumieli dogłębnie tego, czego nauczał ich Jezus, stąd zrodziło się pytanie Tomasza (w.5). Pan wyjaśnia, że On sam jest drogą do Ojca. „Było więc potrzebne, aby powiedział:

‘‘Jam jest droga’’, aby im wykazać, że skoro Go znają, znają też drogę, choć im się zdaje, że jej nie znają” (św. Augustyn, Homilie na Ewangelię św. Jana 69, 2). Słowa „Ja jestem drogą, prawdą, i życiem” (w.6) są czymś więcej, niż odpowiedzią na pytanie Tomasza. Bycie prawdą i życiem jest właściwe Synowi Bożemu, który stał się człowiekiem i o którym mówi Jan, że jest „pełen łaski i prawdy” (1, 14). On jest prawdą, ponieważ przez Jego przyjście na świat ukazana została wierność Boga i ponieważ naucza On prawdziwie kim jest Bóg i że prawdziwą cześć powinno się Mu oddawać w „Duchu i prawdzie” (4, 23). On jest życiem, ponieważ od wieczności ma życie boskie razem z Ojcem (por. 1, 4) i przez łaskę czyni nas uczestnikami tego boskiego życia. Z tych wszystkich powodów Ewangelia mówi: „To jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego i prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (17, 3). Jezus „jakby mówi: Którędy chcesz iść? Ja jestem drogą. Gdzie chcesz przebywać? Ja jestem życiem. Każdy człowiek jest zdolny pojąć prawdę i życie, ale nie wszyscy znajdują drogę. Mędrcy tego świata rozumieją, że Bóg jest życiem wiecznym i prawdą, którą można poznać. Jednakże Słowo Boga, które jest prawdą i życiem razem z Ojcem, stało się drogą , przyjmując ludzką naturę. Idź nią, kontemplując Jego pokorę, a dojdziesz do Boga” (św. Augustyn, Sermones 142 i 141, 1.4). „Jeśli pytasz o to,  jak przejść, przyjmij Chrystusa, ponieważ On jest drogą […]. Lepiej jest bowiem kuleć w drodze, aniżeli chodzić z dala od drogi. Albowiem kto na drodze kuleje, choć postępuje niewiele, zbliża się jednak do kresu. Ten zaś, kto chodzi poza drogą, im szybciej biegnie, tym bardziej oddala się od kresu” (św. Tomasz z Akwinu, Komentarz do Ewangelii Jana 1870).

Werset 9 zawiera zadziwiające bogactwo treści. Poznanie Chrystusa to poznanie Boga. Jezus jest obliczem Boga. „Całe życie Jezusa jest objawieniem Ojca: Jego słowa i czyny, milczenie i cierpienia, sposób bycia i mówienie. Jezus może powiedzieć: ‘’Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca’’ (J 14, 9), a Ojciec: ‘’To jest Syn mój Wybrany, Jego słuchajcie’’ (Łk 9, 35).[…]. Przed odejściem z tego świata Pan obiecuje apostołom, że uczyni ich uczestnikami swojej mocy, aby ukazywało się przez nich zbawienie Boże (w. 12). Dzieła, których dokonają, to cuda zdziałane  w imię Jezusa (por. Dz 3, 1-10; 5, 15-16 itd.) - przede wszystkim nawrócenie ludzi na wiarę chrześcijańską i ich uświęcenie przez nauczanie i udzielanie sakramentów. Można je uznać za dzieła większe od tych, których dokonał Jezus (w. 12), ponieważ dzięki nauczaniu apostołów Ewangelia nie tylko była głoszona w Palestynie, ale rozszerzyła się na krańce świata (BN, Komentarz do 14, 1-12).

Powyższy komentarz do słów Ewangelii Janowej ukazuje wartość i konieczność wiary jako warunku absolutnie niezbędnego do zbawienia. Żeby wejść do domu Ojca przez bramę, którą jest Chrystus, trzeba w Niego uwierzyć i żyć Ewangelią. Jaka jest moja wiara? Czym ją karmię, aby wzrastała? Co robię, aby odpowiedzieć na Jezusowe wezwanie do nawrócenia i pójścia za Nim?

Marek Stankiewicz