Jezus – uzdrowiciel człowieka

V Niedziela zwykła (Mk 1, 29-39)

Ten fragment Ewangelii według św. Marka jest kontynuacją misji Chrystusa, który przyszedł od Ojca, aby wyzwolić człowieka od zła. Grzech jest tym złem, które oddziela człowieka od Boga i zamyka mu drogę do zbawienia. Działalność Jezusa to głoszenie nauki, uzdrawianie chorych i wyrzucanie demonów. To wszystko Chrystus czyni zmierzając do Jerozolimy, aby na krzyżu zgładzić grzech świata i raz na zawsze położyć kres władzy szatana.

1, 29-31. Teraz ukazana zostaje władza Jezusa nad chorobą. Tak jak przy innych okazjach, Marek przypomina, że aby uzdrowić kobietę, Pan „podniósł ją, ująwszy za rękę”. „Jest wybitnym lekarzem, lekarzem w pełnym tego słowa znaczeniu. Lekarzem był Mojżesz, lekarzem był Izajasz, lekarzami byli wszyscy święci, ale tylko On jest lekarzem w najwyższym stopniu […]. On jest lekarzem i lekarstwem równocześnie. Jezus dotyka jej i gorączka ustępuje. Niech dotknie również naszej dłoni, żeby zostały oczyszczone nasze uczynki, żeby wszedł do naszego domu: powstańmy z łoża, nie pozostawajmy w pozycji leżącej” (św. Hieronim, Commentarium in Marcum 2).

1, 32-34. Krótkie streszczenie działalności Jezusa przypomina, że akty Jego mocy nie są działaniami pojedynczymi. „Nie czyta się […] w żadnym przypadku u żadnego z dawnych pisarzy, żeby ktokolwiek tyle kalectw, chorób udręk śmiertelnych tak wielką mocą uzdrawiał” (św. Augustyn, Homilie na Ewangelię św. Jana 91, 3). Na zakończenie tego fragmentu (w. 34) pojawia się zakaz rozgłaszania Jego tożsamości przez złe duchy. Ten zakaz powtarza się niczym refren na pierwszym etapie działalności Chrystusa: nakazuje On milczenie uczniom (8, 30; 9, 9), chorym, których uzdrawia (1, 44; 5, 43; 7, 36; 8, 26), jak również złym duchom, które Go rozpoznają (1, 24-25.34; 3, 12), a których świadectwa nie przyjmuje. Można pomyśleć, tak jak niektórzy Ojcowie Kościoła, że Jezus nie chce przyjąć świadectwa o prawdzie od tego, kto jest ojcem kłamstwa (por. J 8, 44). Nakaz milczenia dla uczniów można z kolei wyjaśnić Bożą pedagogią, mającą na celu oczyszczenie idei Mesjasza, jaką miała większość współczesnych: Jezus chce, by rozumiano ją w świetle krzyża.

1, 35-39. Po wyczerpującym dniu Pan wstaje bardzo wcześnie (w. 35), żeby się modlić. W wielu miejscach NT wspomina o modlitwie Jezusa, ukazując w ten sposób wzór dla chrześcijan. Marek przedstawia modlitwę Jezusa na osobności w trzech uroczystych momentach: na początku Jego życia publicznego (w. 35), w środku Jego działalności (6, 46) oraz na końcu, w Getsemani (14, 32). „Rozpoczynając każdy dzień, by pracować u boku Chrystusa i pomagać tylu duszom, które Go szukają, pamiętaj, że jest tylko jedna droga: uciekać się do Pana. Jedynie na modlitwie i przez modlitwy uczymy się służyć innym!” (św. Josemaria Escriva, Kuźnia 72).

Obcowanie z Jezusem urzekło wszystkich. Wydaje się, że Piotr i pozostali uczniowie chcą Go zatrzymać (w. 36-37). Jednakże Jezus żyje dla swojej misji (w. 38), którą jest nauczanie i głoszenie Ewangelii, ponieważ po to został posłany (por. Łk 4, 43). Uczniowie zostają zaproszeni do towarzyszenia Jezusowi, tak jak później zostaną posłani by nauczać (3, 14; 16, 15). Nauczanie jest środkiem wybranym przez Boga do realizacji zbawienia (por. 1 Kor 1, 21; 2 Tm 4, 1-2), ponieważ wiara rodzi się z tego co się słyszy (Rz 10, 17; por Iz 53, 1). Jezus działa i naucza (Dz 1, 10). Jego nauczanie nie polega tylko na słowach – jest to nauka, której towarzyszy moc i skuteczność czynów. Dokonuje On tego dzieła przez sakramenty, a szczególnie przez odnawiane ofiary Kalwarii we Mszy świętej (por. II Sobór Watykański, Sacrosanctum Concilium 6; BN, komentarz do Mk 1, 29-39).

Misja Jezusa trwa nadal. Kościół, który narodził się z przebitego boku Chrystusa, jest kontynuatorem Jego zbawczego dzieła. Każdy ochrzczony ma udział w tej misji, którą Pan rozpoczął w Galilei.  Realizując ją chrześcijanin wypełnia wolę Bożą , zbawia siebie i innych.

Marek Stankiewicz