Oddać wszystko!

XXXII Niedziela zwykła (Mk 12, 38-44)

Jezus nauczając lud przestrzega przed fałszywą postawą niektórych uczonych w Piśmie i zachęca do ofiarności serca, stawiając w centrum swojej nauki wdowę jako wzór oddania i zaufania Bogu. Bóg nie chce, żeby ten lud czcił Go wargami, ale sercem czystym i ofiarnym.

12, 38-40. Pozostałe dwie Ewangelie synoptyczne zawierają surowe zarzuty, które stawiał Jezus niektórym uczonym w Piśmie i faryzeuszom (por. Mt 23, 1-36; Łk 11, 37-54). Marek zachowuje tylko niniejsze słowa, stanowiące część tej nauki. Jezus piętnuje w ten sposób nieuporządkowane pragnienie zaszczytów ludzkich. „Nie zabrania pozdrawiania na rynku ani zajmowania pierwszych miejsc tym, którym przysługuje to z urzędu; ostrzega tylko wiernych, że powinni się strzec złych ludzi, którzy niewłaściwie miłują takie zaszczyty” (św. Beda, In Marci Evangelium, ad loc.).

12, 41-44. O ile postępowanie uczonych w Piśmie powinno być odrzucone, o tyle postawę ubogiej wdowy należy naśladować. Próżności uczonych w Piśmie (12, 38-40) i ostentacji bogatych (w. 41) Jezus przeciwstawia czystość intencji i wielkoduszność ubogiej wdowy. „Czy dostrzegłeś błysk radości w oczach Jezusa, gdy uboga wdowa złożyła w świątyni swoją drobną jałmużnę? Ty również daj Mu tyle, ile jesteś w stanie dać. Zasługa nie zależy od tego, czy dasz mało, czy dużo, lecz od woli, z jaką to uczynisz” (św. Josemaria Escriva, Droga 829; BN, komentarz do Mk 12, 38-44).

W uzupełnieniu obrazu dzisiejszej Ewangelii o ubogiej wdowie  warto dodać, że przed świątynnym skarbcem, w miejscu dostępnym dla wszystkich, było trzynaście skarbon na ofiary. Kapłan kontrolował wartość monet i głośno ogłaszał ilość i intencje ofiary, wrzucając ją do odpowiedniej skarbony. Do ostatniej, trzynastej, wrzucano ofiary bez intencji. Z pewnością ludzie bogaci wiedzieli o tym i starali się w taki sposób złożyć ofiarę, żeby być widzianym. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, że te dwa pieniążki ubogiej wdowy zostały wrzucone do ostatniej skarbony.

Uboga wdowa natomiast, sama i niezauważona, uboga i pokorna, „wrzuca” całe swe utrzymanie. Podobna jest do Jezusa, który stał się ostatnim ze wszystkich i oddał swoje życie na służbę wszystkim.

Posiada tego samego Ducha co Jezus, jest żywą Ewangelią, w której zawsze możemy zobaczyć oblicze naszego Mistrza. Od niej roznosi się piękna woń Chrystusa dla życia świata (por. 2 Kor 2, 14) (S. Fausti, Rozważaj i głoś Ewangelię).

Marek Stankiewicz