Przewodnik po Biblii – część CCCLXXXIII

5-6, 2 Postawa wobec innych; wdowy; starsi

Traktowanie innych jak gdyby byli naszą rodziną (1-2) jest mądrą radą. Za czasów Pawła nie było zorganizowanej opieki społecznej i los wdów nie był godny pozazdroszczenia. Kościół szybko zdał sobie z tego sprawę i wziął na siebie obowiązek pomocy (Dz 6, 1). Problem przybrał wkrótce poważne rozmiary, lecz nie wszystkie przypadki były równie pilne. Paweł polecił, żeby Kościół pomagał tylko naprawdę potrzebującym i wpisywał na odpowiednie listy tylko najstarsze i najbardziej zasłużone wdowy. Młodsze powinny powtórnie wychodzić za mąż. Ponadto tam, gdzie to możliwe, wdowami powinni się zaopiekować ich krewni. Starsi Kościoła muszą być starannie wybierani, traktowani z szacunkiem i wynagradzani za swoją pracę. Niewolnicy, jako chrześcijanie, są wolnymi ludźmi, ale nie powinni szargać imienia Chrystusa, buntując się przeciw swoim panom.

5, 9: nie tylko raz zamężna, ale wierna w małżeństwie swojemu mężowi.

5, 22: wkładanie rąk, tzn. upoważnienie do służby chrześcijańskiej.

5, 23: zdrowa medyczna rada w owym czasie: wino neutralizowało wady wody i pokarmu. Wino pito wówczas zmieszane ze sporą ilością wody.

6, 3-21 Prawdziwe bogactwo; rady osobiste

Paweł wraca do tematu fałszywych doktryn. Wyższa „wiedza” (gnosis, 20) głoszona przez fałszywych nauczycieli szybko rozwinęła się w herezję – gnostycyzm, której wyznawcy czuli się upoważnieni do odrzucenia kilku zasadniczych prawd chrześcijańskich, łącznie z tą, że Chrystus był prawdziwym człowiekiem. Niektórzy widzieli w chrześcijaństwie środek do wzbogacenia się. Chrześcijanie są bogaci, ale nie w pieniądze. Nie znaczy to, że pieniądze są złe same w sobie, a nawet można i powinno się ich używać dla dobrych i szlachetnych celów. Tym, co prowadzi do wszelkiego zła, jest natomiast chciwość pieniędzy. „Człowiek Boży” (11) dąży do ukształtowania prawdziwie chrześcijańskiego charakteru i wszystkie swoje wysiłki poświęca temu celowi. On wie, że Jezus pewnego dnia powróci w chwale i żyje w świadomości tego faktu.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)