Przewodnik po Biblii – część CCXIII

17 Bóg i ludzkie serce; szabat

Grzech Judy jest trwałą skazą (1), ale Bóg mimo wszystko daje jeszcze swojemu ludowi szansę (5-8; zob. Ps 1). Jeżeli okaże Mu posłuszeństwo (24), wyrok może być odwrócony. Lekceważenie dnia odpoczynku, ustanowionego przez Boga (19-27; zob. Wj 20, 8-11), jest oznaką ogólnego nieposłuszeństwa narodu.

w. 1: Żelaznym rylcem wykonano napisy w kamieniu. Grzech narodu jest trwale wyryty w jego twardym sercu.

w. 14-18: Modlitwa Jeremiasza.

18 Garncarz i glina; dalsze spiski na życie proroka

Inna zobrazowana przypowieść. Bóg przyrównany do garncarza, ma niekwestionowane prawo do przemodelowania upadłego narodu. Nigdy nie wolno nam naiwnie myśleć, że rzeczywistość zawsze pozostanie taka, jaka jest obecnie (7-10). W w. 18-23 Jeremiasz czuje się tak dotknięty atakami przeciwników powierzonej mu przez Boga misji, że występuje z modlitwą rzeczywiście wołającą o pomstę ( w odróżnieniu od jego reakcji w 13, 17).

19,  1-13 Stłuczone naczynie

I znowu zilustrowana przypowieść: Bóg zniszczy miasto i ludzi tak nieuchronnie, jak prorok tłucze flakon gliniany w ich obecności.

19, 14-20, 18 Jeremiasz zakuty w dyby

Jeremiasz z doliny Ben-Hinnom udaje się do świątyni, gdzie z powodu swojej misji popada w tarapaty. Z rękami i nogami unieruchomionymi w dybach żali się przed Bogiem. Jeremiasz nie był człowiekiem gruboskórnym; cierpiał kiedy widział, że ludzie go nienawidzą i urągają mu (20, 7-8). Jednak nie mógł oprzeć się wewnętrznemu impulsowi głoszenia Słowa Bożego  (9). Jako prorok znajdował się w niezwykle trudnej sytuacji, a jego wewnętrzne usposobienie oscylowało między ufną wiarą (11.13) a skrajnym przygnębieniem (14-18).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)