Księga Izajasza (część XVII)
42 Światło dla narodów
Oprócz proroctwa o upadku Babilonii zaczyna się rozwijać nowy temat: Bóg zamierza otworzyć oczy całemu światu i przynieść zbawienie całej ludzkości. Taka miała być od samego początku rola Izraela (Rdz 22, 18). Tak więc Sługa Pański w serii „pieśni” Izajasza jest przede wszystkim narodem (albo wierną resztą) Izraela. Izrael jednak zawiódł i nie był prawdziwym sługą, jakiego chciał Bóg (19-25).
I teraz z serii kolejno następujących po sobie portretów (49, 1-13; 50, 4-9; 52, 13-53. 12; 61, 1-4) stopniowo wyłania się świadomość, że plan Boga zostanie ostatecznie zrealizowany nie przez naród, ale przez kogoś, kto będzie prawdziwym sługą Boga. Autorzy Nowego Testamentu są przekonani, że zapowiedzianym przez Izajasza sługą – który zbawi ludzi przez cierpienie ze względu na nich – jest Jezus Chrystus (Mt 12, 51-21). Ich przekonanie opiera się zresztą na autorytecie samego Chrystusa (Łk 4, 16-21).
43 Niesłabnąca miłość i troska Boga
Trwając w nieposłuszeństwie naród stracił wszelkie prawo do opieki ze strony Boga (22-24), ale Bóg przebacza swojemu ludowi (25). Zawsze towarzyszy mu w cierpieniu (2) i znowu wyzwoli go po prostu dlatego, że go kocha (4nn.).
w. 16-17: Aluzja do wyjścia z Egiptu.
(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)