Świątynia Boga
„Zabierzcie to stąd i z domu mego Ojca nie róbcie targowiska” (J 2, 16b)
III Niedziela Wielkiego Postu
Dzisiejszy fragment Ewangelii opowiada o oczyszczeniu świątyni jerozolimskiej, jakiego dokonał Jezus w porze zbliżającej się Paschy żydowskiej (J 2, 13-25).
W relacji św. Jana działalność Jezusa wyznaczają święta żydowskie. Tutaj wydarzenia są ściśle związane z Paschą. W tym kontekście „oczyszczenie świątyni” ma głębsze znaczenie niż w Ewangeliach synoptycznych: Jezus ukazuje nie tylko to, że jest Mesjaszem (por. Mt 21, 12-13), ale także to, że jest nową i ostateczną świątynią Boga wśród ludzi. Porównując świątynię jerozolimską do własnego ciała, objawia najgłębszą prawdę o sobie samym – wcielenie, czyli fakt, że On jest Słowem Boga, które zamieszkało między nami (por. 1, 14). Ewangelista stwierdza jednak, że tylko w świetle wydarzeń ostatniej Paschy (w. 22) będziemy mogli zrozumieć tę prawdę. Słowa Jezusa (w. 19) nie wyrażają lekceważenia świątyni, jak później będą twierdzić fałszywi świadkowie (Mt 26, 61; Mk 14, 58) i ci, którzy z Niego szydzili podczas Jego agonii na krzyżu (Mt 27, 40; Mk 15, 29). Znakiem, o którym Jezus mówi, jest Jego zmartwychwstanie trzeciego dnia (por. Mt 16, 4: „znak Jonasza”). Aby ukazać wielkość tego cudu, Jezus ucieka się do języka metaforycznego, jakby mówił: „Czy widzicie tę świątynię? Wyobraźcie więc ją sobie zniszczoną. Czy nie byłoby cudem odbudowanie jej w ciągu trzech dni? Ja dokonam tego znaku. Bo wy zniszczycie moje ciało, które jest prawdziwą świątynią, a Ja wskrzeszę je trzeciego dnia”. Fakt, że Jezus jest świątynią Boga, pozostał wówczas dla wszystkich ukryty. Żydzi i uczniowie myśleli, że Pan mówi o ponownym zbudowaniu świątyni, którą Herod Wielki rozpoczął budować około 19-20 r. przed Chr. Dopiero później uczniowie zrozumieją prawdziwy sens słów Jezusa (w. 22) (komentarz do tekstu – Biblia Nawarska).
Jezus Chrystus, Baranek Boży posłany na ziemię przez Ojca, stanowi nowa świątynię – centrum kultu w Duchu i prawdzie, prawdziwy dom Ojca. W Nim dokonuje się przebaczenie grzechów, oczyszczenie i zadośćuczynienie. Co więcej: my, jako wspólnota chrześcijańska, stanowimy prawdziwą świątynię Boga (zob. 1 Kor 3, 16-17). Stąd każdy ochrzczony jest wezwany do strzeżenia świętości tej nowej świątyni. Wielki Post to czas oczyszczania serca przez post, modlitwę i jałmużnę. Wciąż rozlega się wołanie do nawrócenia i powrotu do Ojca, który z miłością i tęsknotą oczekuje na powrót marnotrawnych synów. Przyjmując z wiarą dzisiejsze słowa Chrystusa, trzeba odrzucić to wszystko, co profanuje świątynię Boga i pójść za Nim z radością i nadzieją na wieczną komunię z Bogiem.
Marek Stankiewicz