Tajemnica królestwa Bożego

XI Niedziela Zwykła (Mk 4, 26-34)

Czwarty rozdział Ewangelii według św. Marka w całości jest poświęcony królestwu Bożemu, którego tajemnicę Jezus przedstawia w przypowieściach. Taki sposób nauczania Jezusa jest jednocześnie wypełnianiem się proroctw Starego Testamentu, słów Boga, które głosili prorocy w Izraelu (Zob. Iz 6, 9-10; 55, 10-11). Nie jest jednak wolą Boga, aby Jego słowo pozostało niezrozumiałe, ale przewiduje On zatwardziałość serc swojego ludu, czego Jezus doświadczy bardzo realnie.

W tej perspektywie, wspólnej dla trzech Ewangelii synoptycznych, narracja św. Marka podkreśla trudności w zrozumieniu przypowieści przez słuchających. Słowa Jezusa, tak jak głoszone przez Niego królestwo, są tajemnicą: początkowo ani uczniowie, ani tłumy ich nie rozumieją, chociaż Jezus wyjaśnia je uczniom na osobności (w.10-11; 4, 34). To jednak, że są one tajemnicą, nie oznacza, że należą one do jakiejś sekretnej czy ezoterycznej nauki. Jak jest wyjaśnione w przypowieści o lampie (4, 21-22), nauczanie Jezusa nie powinno pozostać ukryte, lecz ma być powszechnie znane. Za tymi wyrażeniami kryje się motyw obecny w całej Ewangelii: Jezusa nie można zrozumieć, jeżeli nie pojmuje się Go w całości – w Jego istocie i Jego misji. Głoszona przez Niego tajemnica królestwa Bożego jest głęboko związana z Jego misją Sługi Pańskiego, który odnosi zwycięstwo i odnawia królestwo przez coś tak gorszącego jak krzyż (BN, komentarz do Mk 4, 1-20).

Kontynuując swoje nauczanie Jezus posługuje się obrazami z życia Izraela i na przykładzie ziarna naucza o królestwie Bożym, które się pojawiło na świecie wraz z Jego przyjściem.

Prostota przypowieści o zasiewie i o ziarnku gorczycy mogłaby przesłonić nam ich głębię. Zawierają one obraz wzrastania, który można różnie interpretować. Przypowieść o zasiewie mówi o wewnętrznej skuteczności królestwa i jego stopniowym rozwoju (w. 27). Natomiast przypowieść o ziarnku gorczycy ukazuje dysproporcję między początkiem, gdy jest ono najmniejszym ze wszystkich nasion (w. 31), i końcem, gdy staje się ono wspaniałym drzewem (w. 32). Zasiane ziarno jest płodne, trzeba jednak, żebyśmy byli żyzną glebą, która je przyjmie, a potem wyda owoc cnoty.

„Niewątpliwie rodzić źdźbło oznacza mieć wciąż delikatność dobrego początku. Źdźbło zmienia się w kłos, kiedy cnota zaszczepiona w duchu rozwija się w dobrych czynach. Rodzi pełne ziarno w kłosie, gdy cnota już na tyle jest rozwinięta, że może zrodzić czyn silny i doskonały […]” (św. Grzegorz Wielki, Homilie na Księgę Ezechiela 2, 3, 5; BN, komentarz do Mk 4, 26-34).

Królestwo Boże które Jezus głosił będąc na ziemi jest naszym powołaniem. Z woli Boga jesteśmy przeznaczeni do życia w wiecznym królestwie Ojca, które Syn Jego umiłowany otworzył nam przez ofiarę krzyża. Ale żeby tam wejść, trzeba się nawrócić, czyli przyjąć z wiarą Ewangelię, którą Jezus głosił i wciąż głosi ustami Kościoła. To jest zasadniczy warunek (zob. Mk 1, 15).

Marek Stankiewicz