II Niedziela Wielkiego Postu (Mk 9, 2-10)

Druga Niedziela Wielkiego Postu jaśnieje chwałą Zmartwychwstałego! Przemienienie Pańskie, o którym opowiada Ewangelia, to antycypacja tajemnicy zmartwychwstania Chrystusa! Już na początku naszych wielkopostnych zmagań Bóg przychodzi nam z pomocą, ukazując cel naszej wędrówki w wierze. Zaprasza nas do kontemplacji tej tajemnicy, abyśmy w drodze nie ustali.

Jezus, przemieniając się wobec swoich uczniów – trzech najbardziej umiłowanych, którzy mieli potem być świadkami Jego agonii w Getsemanii (14, 33) – daje im przeciwwagę dla swojej męki, a raczej przedsmak jej owoców: zmartwychwstania i chwały. Taki jest również sens życia chrześcijanina, który powinien się nauczyć, że „cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić” (Rz 8, 18).

Marek na różne sposoby podkreśla, że uczniowie mieli trudności ze zrozumieniem drogi Pana (w. 9-10). Podobnie mówi o Piotrze – który chce uprzedzić chwałę bez przechodzenia przez krzyż – że „nie wiedział […], co powiedzieć” (w. 6). „Piotr nie rozumiał tego, kiedy pragnął zamieszkać z Chrystusem na górze. O Piotrze! Zachowywał On to dla siebie na czas po swojej śmierci. Teraz jednak mówi: ‘’Zstąp, aby pracować na ziemi, aby być wzgardzonym, aby być ukrzyżowanym’’. Życie zstąpiło, aby odnaleźć śmierć; chleb zszedł na dół, aby poczuć głód; droga zstąpiła, aby zmęczyć się po drodze, źródło zstąpiło, aby odczuwać pragnienie. A ty, czy odmówisz Mu cierpienia?” (św. Augustyn, Sermones 78, 6; por. KKK 556).

W przemienieniu objawiła się cała prawda o Jezusie. Jest On jedynym Synem Boga, „Synem umiłowanym”, który dla naszego zbawienia „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi” (Flp 2, 7). Dobrowolnie zrezygnował ze swojej boskiej chwały i przyjął ciało podlegające cierpieniu, stając się do nas podobnym we wszystkim z wyjątkiem grzechu. Słowa dobiegające z obłoku przypominają początek pierwszej pieśni Izajasza o słudze Pańskim (Iz 42, 1) oraz słowa z chrztu Jezusa (1, 11; Mt 3, 17; Łk 3, 22). Wskazują one właśnie na to, że Jezus jest Synem Boga, wypełniającym zbawczą misję sługi Pańskiego. Nakaz „Jego słuchajcie” ogłasza władzę Jezusa: Jego nauczanie, Jego przykazania, mają moc samego Boga.”

‘’Oto mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie’’ - mojego Syna, nie Mojżesza ani Eliasza. Oni są tylko sługami, On zaś Synem. On jest moim Synem: z mojej natury, z mojej substancji, we Mnie pozostaje i wszystkim, czym Ja jestem, jest także mój Syn umiłowany. Oni są drodzy, lecz On jest najdroższy, Jego więc słuchajcie. Oni Go głoszą, ale wy Jego słuchajcie. […] On jest Panem, Jego słuchajcie” (św. Hieronim, homilia 80 do Ewangelii Marka; BN, komentarz do Mk 9, 2-10).

Synoptycy umieszczają scenę przemienienia Chrystusa między pierwszą i drugą zapowiedzią  Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. I ma to swoją głęboką wymowę. Jezus prowadząc nas na Górę Przemienienia pragnie abyśmy zrozumieli, że droga krzyża i droga chwały są nierozdzielne, że bez krzyża nie można osiągnąć tej chwały, która jaśnieje na świętym obliczu Pana. Chrystus pragnie, abyśmy rozpoznali w swoim krzyżu dar, który daje życie i pełnię wiecznego szczęścia. Mój i twój krzyż nie jest przekleństwem, ale błogosławieństwem! W krzyżu jest cierpienie, które przyjęte z wiarą i miłością owocuje zbawieniem. Przez posłuszeństwo Jezusowi poznajemy nie tylko ciężar swego krzyża i trud drogi życia, ale także jego moc, która przemienia serca i odnawia umysły. Z krzyża Jezusa obficie spływa łaska, dzięki której otrzymujemy wewnętrzne światło i radość w podążaniu za Panem. Posłuszeństwo Synowi umiłowanemu, które nakazuje nam Ojciec niebieski, stanowi podstawę całego procesu nawracania się (rozdzierania serca) i jest nierozerwalnie związane z pokorą i uległością względem Syna umiłowanego, który pragnie dla siebie od każdego z nas całego serca. A kiedy serce zostanie już „zdobyte” przez Chrystusa, odmieni się całe nasze życie (zob. Flp 3, 8-14).

Marek Stankiewicz