Uroczystość Najświętszej Maryi Panny

Powagą Pana Naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz Naszą ogłaszamy, wyjaśniamy i określamy, jako dogmat przez Boga objawiony, że Niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja, po zakończeniu biegu życia ziemskiego, została z ciałem i duszą wzięta do niebieskiej chwały” ( Pius XII, Dogmat o Wniebowzięciu NMP)

Oto tajemnica dzisiejszego, jakże uroczystego i radosnego dnia, która stanowi dogmat naszej katolickiej wiary. Treścią Ewangelii, którą dziś rozważamy jest nawiedzenie św. Elżbiety przez Maryję (Łk 1, 39-56).

Udając się „w góry”, aby odwiedzić Elżbietę, Maryja była już Matką Syna Bożego: nosiła w sobie największą Tajemnicę dziejów człowieka. Z głębi tej tajemnicy rodzą się słowa hymnu Magnificat. Z głębi tej tajemnicy Maryja uwielbia Wszechmocnego, „gdyż uczynił Jej wielkie rzeczy”. Nie tylko Jej samej. Całej ludzkości, wszystkim ludziom i każdemu człowiekowi uczynił Bóg „wielkie rzeczy, stając się człowiekiem”. Jednakże Ona, Dziewica z Nazaretu, doznała szczególnego wyniesienia, szczególnej godności. Oto stała się Matką Boga-Człowieka. Dzisiaj, w dniu Wniebowzięcia, liturgia Kościoła wkłada w usta Maryi te same słowa: „Wielkie rzeczy uczynił Mi Wszechmocny”. Pomiędzy Nawiedzeniem i Wniebowzięciem jest ciągłość. Ta, która została odwiecznie wybrana na Matkę Wcielonego Słowa; w sposób szczególny zaczyna mieszkać w Bogu – Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Oto jest tajemnica, którą z czcią rozważamy w dniu dzisiejszym: tajemnica Wniebowzięcia (św. Jan Paweł II, homilia 15. 08. 1982).

Maryja Wniebowzięta, nasza Matka, jest nam dana nie tylko jako orędowniczka, pośredniczka i pocieszycielka na naszej drodze wiary, ale także jako wzór wiary do naśladowania. Ona, przyjmując postawę pokornej Służebnicy Pańskiej, zasłużyła, aby na wieki spocząć w chwale Najświętszej Trójcy. Przyzywajmy więc Jej wstawiennictwa. Idźmy drogą wiary zawierzając Bogu tak, jak Ona całe swoje życie, abyśmy również osiągnęli wieczne szczęście w Niebie.

Ku szczytom nieba podąża

Maryja, jasna jutrzenka,

Wspanialsza blaskiem od słońca

I od księżyca piękniejsza.

Wstępuje ponad aniołów,

Przewyższa świętych zastępy,

Bo Jej zasługi są większe

Niż wszystkich błogosławionych.

Ogląda władzę monarszą

Swojego Pana i Stwórcy,

Którego w łonie nosiła

I w żłób złożyła ubogi.

Przez Ciebie czysta Dziewico,

Twój Syn wziął ciało człowiecze,

Więc teraz módl się do Niego,

By nas za braci swych uznał.

(z hymnu brewiarzowego, Wniebowzięcie NMP, godzina Czytań)

Marek Stankiewicz