XV Niedziela zwykła (Mt 13, 1-9)

Choć na polach nastał już czas żniw, to Kościół głosi dziś przypowieść o siewcy i zasiewie, jakiego dokonuje ukazując wzrost królestwa niebieskiego jako owoc działania Siewcy, które wydaje plon w zależności od rodzaju gleby i warunków klimatycznych.

Ta przypowieść jest najdłuższa w całej mowie. Pojawia się ona u wszystkich synoptyków (Mk 4, 1-20; Łk 8, 4-15) i jest niemal paradygmatem przypowieści o królestwie. Jej przesłanie koncentruje się na odpowiedzi na pytanie: dlaczego słowo Jezusa wywołuje wśród słuchaczy tak różne skutki? Trzeba mieć na uwadze, że poruszamy się w obszarze tajemnicy łaski udzielonej przez Boga i odpowiedzi na nią ze strony człowieka. Należy dostrzec te dwa aspekty – wolność Boga w udzielaniu łaski oraz wolność człowieka w odpowiadaniu na nią. Uczniowie na początku nie mogli zrozumieć przypowieści. Było to jakby przejście z ciemności do potężnego światła. Nauczyciel cierpliwie prowadził ich krok po kroku. Przypowieść okazuje się zrozumiała po wyjaśnieniu (w. 18-23), my zaś, czytelnicy Ewangelii, możemy ją zrozumieć w kontekście zarówno życia Jezusa, jak i życia Kościoła. Słowo Jezusa potrzebuje dobrego przyjęcia ze strony ludzi. Niektórzy Go słuchają, ale nie rozumieją (w.19; por. w.14): są głusi na głos Boga, tak jak przywódcy religijni Izraela prześladujący Jezusa (por. 11,1-12,50), lub opacznie Go interpretują. Inni są słabi albo niestali (w.21), tak jak tłumy, które słuchały Go na górze (5,1) lub korzystały z Jego cudów (14,21), a mimo to pozostawiły Go samego w godzinie próby. Jeszcze inni zawodzą, jednakże nie z powodu słabości, gdy trzeba bronić słowa, lecz dlatego, że słowo Pana nie może wydać owocu w życiu, które nie jest prawe (w.22). Gdy jednak słowo Boże zostaje posłane na ziemię, zawsze jest owocne (Iz 55, 10-11) i znajduje miejsca, w których może wydać plon. Słowo Jezusa jako słowo Boże może wydać mniejszy albo większy plon (w.23), ponieważ my, ludzie, nie jesteśmy jednakowi – ale zawsze jest skuteczne. „To słowo, gdy jest głoszone, udziela przyjmowanemu zewnętrznie słowu wewnętrznej mocy. Przez nie umarli odzyskują życie i odradzają się synowie Abrahama. Żywe jest przeto Słowo w sercu Ojca, żywe w ustach głoszącego, żywe w sercu tego, kto wierzy i miłuje. Skoro zaś żywe, to i bez wątpienia skuteczne” (Baldwin z Canterbury, Traktat 6; BN, Komentarz do Mt 13, 1-23).

Jezus, Siewca posłany przez Ojca, ustami Kościoła głosi światu Ewangelię, dokonuje zasiewu słowa Bożego na glebie ludzkich serc. Każdy, kto słyszy te słowa, staje wobec konieczności dokonania rewizji życia właśnie w świetle tych słów. Bóg sieje słowo i daje łaskę, aby to słowo wydało w moim życiu plon. Jak odpowiadam na Jego wolę? Czy współpracuję z łaską Bożą, aby ten plon w moim życiu był jak największy i zrodził owoc życia wiecznego?

Marek Stankiewicz