XVII Niedziela Zwykła

Ewangeliczny obraz z ubiegłej niedzieli przedstawiał miłosiernego Pana, który litując się nad tłumami, nauczał je karmiąc słowem Bożym. Dziś natomiast ten wielki idący za Jezusem tłum, otrzymuje w darze obfitość chleba. Chrystus zatroszczywszy się najpierw o dusze tych ludzi, teraz troszczy się o ciało każdego z nich, udzielając do syta cudownie rozmnożonego chleba (J 6, 1-15). Całe to wydarzenie Ewangelista opisuje w kontekście zbilżającej się Paschy żydowskiej, co kieruje naszą uwagę na zbliżającą się ofiarę krzyżową Chrystusa.

Opowiadanie paralelne do cudu Elizeusza (por. 2 Krl 4, 42-44), przywołuje na myśl dar manny na pustyni (por. Wj 16, 1nn) i ma za tło ucztę Mądrości (por. Prz 9, 1-9; Syr 24, 18-25) oraz ucztę mesjańską (por. Iz 25, 6-10a; 55, 1nn). Bóg daje życie; ale czymże jest to dawanie przezeń życia, jeśli nie Jego własnym? Wiersze 1-4 przedstawiają osobistości (Jezus, tłum, uczniowie) i miejsce (z drugiej strony Jeziora, na wzgórzu). Wiersze 5-10 przygotowują odczytanie faktu przez dialog między Jezusem, Filipem i Andrzejem. Wiersze 11-13 mówią o darze chleba z wyraźnymi odwołaniami do Wieczerzy Pańskiej. Jezus bierze chleb, dzięki czyni i rozdziela: tłum je do sytości, podczas gdy uczniowie otrzymują polecenie zebrania resztek. Wiersze 14-15 ukazują nieporozumienie tłumu: jedli, a nie zrozumieli chlebów. Opowiadanie rozpoczyna się od wzmianki o Jezusie, za którym podążają tłumy, który udaje się na drugą stronę Jeziora aż na wzgórze i wystawia na próbę uczniów, aby doprowadzić ich do zrozumienia chleba, który da: kończy się wzmianką o Jezusie, który opuszcza tłumy, i usuwa się na miejsce pustynne uciekając przed tymi, którzy chcą Go obwołać królem. Z tego oddalenia, jednak w zażyłości z Ojcem, wyjdzie naprzeciw uczniom znajdującym się na jeziorze podczas burzy (w. 16-21). Objawi, że On jest prawdziwym chlebem właśnie dlatego, że nie chce panować nad nikim, ale daje swoje życie na usługi dla innych. W odróżnieniu od innych Ewangelii Jan nie opowiada o ustanowieniu Eucharystii, która daje nam życie Syna. To bowiem stanowi treść całej jego Ewangelii. Jednak w rozdziale szóstym wyjaśnia tajemnicę Eucharystii, a w rozdziałach 13-17 ukazuje jej skutki dla Kościoła, który żyje w oczekiwaniu na swego Pana.

Jezus jest Synem, który posiada w sobie życie jako dar Ojca. Teraz daje je braciom, aby nim żyli. Gest, jaki czyni i słowa, które wypowiada, objaśniają Jego życie Syna: bierze chleb, czyni dzięki i rozdaje braciom zaspokajając ich głód.

Kościół żyje tym chlebem: Eucharystia stanowi centrum jego życia. Nie tylko zaspokaja jego głód, ale zbiera jeszcze jego „naddatek”, aby się nie zmarnował. Stanowi bowiem zbawienie Kościoła i całego świata (S. Fausti, „Rozważaj i głoś Ewangelię”).

Każdy ochrzczony jest zaproszony do spożywania tego chleba, który daje życie Syna. Czy z wiarą i wdzięcznością przyjmuję ten dar? Czy ten chleb dający życie jest moim chlebem  powszednim?

Marek Stankiewicz