Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego (J 20, 1-9)

Tradycyjnie w Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego, w Kościele jest czytany i rozważany tekst J 20, 1-9. Do rozważenia pozwoliłem sobie zaczerpnąć tekst z Wigilii Paschalnej, Mk 16, 1-7, aby spojrzeć na zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią z nieco innej perspektywy. Anioł ukazując się niewiastom przy grobie obwieszcza, że Ukrzyżowanego nie ma w grobie, ale że powstał z martwych i udał się przed uczniami do Galilei. Pusty grób jest świadkiem zwycięstwa Jezusa nad śmiercią i mówi, że nastała nowa rzeczywistość, a pusty grób jest znakiem nowej obecności Pana wśród ludzi (zob. Mt 28, 16-20).

Pierwsze nauczanie apostołów (por. Dz 2, 22-32; 3, 13-15) przypominało, że „Chrystus umarł – zgodnie z Pismem za nasze grzechy” (1Kor 15, 3-4). Marek uwydatnił (por. 15, 44-45) rzeczywistą śmierć Pana, a teraz opisuje prawdę zmartwychwstania. Jezus z Nazaretu, ukrzyżowany, „powstał” (w. 6) – mówi młodzieniec. To samo imię, które było umieszczone na krzyżu, jest teraz głoszone dla oznajmienia chwalebnego tryumfu zmartwychwstania. W ten sposób św. Marek wyraźnie zaświadcza o tożsamości Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. Chwalebne zmartwychwstanie Jezusa jest centralną tajemnicą naszej wiary – „jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1Kor 15, 14) – oraz fundamentem naszej nadziei (1 Kor 15, 20-22). Zmartwychwstanie to tryumf Jezusa nad śmiercią, grzechem, bólem i władzą Szatana. Jak twierdzi św. Augustyn, „co do żadnej prawdy wiary chrześcijańskiej nie ma tyle sprzeciwu, co odnośnie do zmartwychwstania ciała” (objaśnienia psalmów 88, 2, 5). Ta sama wiara uznaje jednak, że „Chrystus zmartwychwstał w swoim własnym ciele: ‘’Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem’’ (Łk 24, 39); nie powrócił On jednak do życia ziemskiego. Tak samo w Nim ‘’wszyscy zmartwychwstaną we własnych ciałach, które mają teraz’’ ( Sobór Laterański IV: DS. 801), ale to ciało będzie przekształcone w ‘’chwalebne ciało’’ (Flp 3, 21), w ‘’ duchowe’’ (1 Kor 15,44)” (KKK 999).

Słowa młodzieńca siedzącego w grobie zawierają poza tym pewne wskazówki (w. 7), które w zwięzły sposób przedstawiają, czym będzie życie rodzącego się Kościoła. Uczniowie, a w szczególności Piotr, powinni być świadkami zmartwychwstania i jego znaczenia. Ich misja rozpocznie się w Galilei […].

Od początku Kościoła ten pierwszy dzień po szabacie jest nazywany dniem Pańskim, ponieważ „po smutku szabatu rozbłyska szczęśliwy dzień, pierwszy wśród wszystkich […] gdyż w nim dokonuje się tryumf Chrystusa zmartwychwstałego” (św. Hieronim, Commentarium in Marcum, ad loc.). Dlatego „chrześcijanie, dostrzegając wyjątkowość i odmienność nowej i ostatecznej epoki rozpoczętej przez Chrystusa, postanowili świętować pierwszy dzień po szabacie, to w nim bowiem dokonało się zmartwychwstanie Pana. Paschalne misterium Chrystusa jest bowiem pełnym objawieniem misterium początków, zwieńczeniem historii zbawienia i zapowiedzią eschatologicznego końca świata. To, czego Bóg dokonał w stworzeniu i co uczynił dla swojego ludu, wyprowadzając go z Egiptu, dopełniło się w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa” (św. Jan Paweł II, Dies Domini 18). Skoro w niedzielę wspomina się zbawienie, zrozumiałe jest nauczanie Kościoła: „Obowiązek świętowania niedzieli – zwłaszcza przez udział w Eucharystii i przez odpoczynek w duchu chrześcijańskiej radości i braterstwa – staje się […] w pełni zrozumiały, jeśli pamiętamy o różnorakich wymiarach tego dnia” (tamże 7) (BN, komentarz do Mk 16, 1-7).

Chrystus zmartwychwstał, prawdziwie zmartwychwstał! Jak jest moja wiara w tę prawdę najważniejszą? Czy świadectwo pustego grobu przemawia do mnie w sposób pewny i wystarczający? Czy mam świadomość, że tak jak apostołowie, jestem posłany przez Zmartwychwstałego, aby głosić tę prawdę innym?

Marek Stankiewicz