VI Niedziela Wielkanocna

Dzisiejsza perykopa ewangeliczna jest zdominowana przez słowo „miłość” i stanowi szczytowe objawienie Boga, który jest miłością (J 15, 9-17). Ta totalna i niepojęta miłość, jaką Ojciec miłuje Syna, jest tą samą miłością, jaką Syn ma dla nas – wszystkich ludzi. Jezus objawia życiem i potwierdza słowem prawdy, że Jego miłość jest tą samą, najdoskonalszą miłością Boga do nas. Jest to miłość odwieczna i na zawsze, i niezmienna, którą Ojciec niebieski daje nam przez swojego Syna. Tą miłością, która jest istotą i życiem Boga w Trójcy Świętej jedynego, jesteśmy w Chrystusie obdarowani i zaproszeni do wytrwania w niej aż do końca, abyśmy stali się uczestnikami życia trynitarnego. To, że rzeczywiście trwamy w tej miłości, objawia się zachowywaniem Jego przykazań, tak jak On sam zachowuje przykazania Ojca i trwa w jego miłości. Już nie tylko Jego słowa mają trwać w nas (w.7). Trzeba czegoś więcej. Jezus mówiąc o zachowywaniu jego przykazań jako potwierdzenia trwania w Jego miłości pragnie, abyśmy w życiu postępowali tak jak On. Jest to wezwanie do naśladowania Jego postawy, która była objawianiem miłości Boga do człowieka. Ta miłość Ojca, którą jesteśmy wszyscy umiłowani w Synu, ma stanowić zasadę życia dzieci Bożych. Te przykazania, których zachowywanie sprawia, że naśladujemy w codziennym życiu Jezusa, stanowią w rzeczywistości jedno przykazanie – jest to przykazanie miłości wzajemnej. Tak, jak oszałamiająca miłość Ojca i Syna ogarnia każdego człowieka, tak i człowiek naśladując swego Pana, tą miłością ma ogarniać każdego! W rzeczywistości tylko wtedy żyjemy, jeżeli trwamy w miłości Bożej. Prawo miłości, które jest normą życia nowego człowieka sprawia, że chrześcijanin przynosi obfite owoce. Świadczymy, że trwamy w Jego miłości, jeżeli nasze życie staje się coraz bardziej podobne do życia Jezusa. I to jest nasze zadanie: Wzrastać w wierze i miłości, ponieważ jedno bez drugiego nie może istnieć. Wiary nie da się odłączyć od miłości, co więcej posiada ona jako przedmiot miłość: „Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg w nim” (1J 4, 16). Ze swej strony miłość Boga jest nierozdzielna od miłości do człowieka: „Kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie: aby ten kto miłuje Boga, miłował też i brata swego (1J 4, 20n). Nie można też oddzielić miłości od czynów: nie miłujemy „słowem i językiem, ale czynem i prawdą” (1J 3, 18) (S. Fausti, „Wspólnota czyta Ewangelię według św. Jana”).

W dalszej części swego nauczania Jezus mówi, co to znaczy miłować czynem i prawdą: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”( w. 13). Miłości, jakiej Jezus wymaga od swoich uczniów, nie można stawiać granic. Tylko śmierć może położyć jej kres. I tak uczynił Chrystus wobec nas. Oddał swoje życie za nas, dając świadectwo szalonej miłości Boga do człowieka. Własną krwią zaświadczył, że Bóg jest miłością i że warto dla tej miłości żyć i umierać. Uczynił to dla nas grzeszników, których nazywa przyjaciółmi, jeżeli tylko jesteśmy posłuszni Jego słowom. Jezus jest zawsze naszym przyjacielem, my natomiast wtedy, gdy zachowujemy jego przykazanie miłości i postępujemy tak, jak On postępował. I tylko wtedy przynosimy trwały owoc, którym jest miłość wzajemna. W czternastym rozdziale Ewangelii Janowej Jezus przed swoją męką wypowiada do swoich uczniów takie słowa: „Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał” (J 14, 31a). I to jest misja każdego chrześcijanina, aby pośród tego świata swoim życiem głosić prawdę, że Bóg jest miłością. Chrystus posyła nas, swoich przyjaciół, abyśmy miłowali nie słowem i językiem, ale czynem i prawdą nie stawiając granic miłości. Takie jest prawo miłości, które dał Pan.

Marek Stankiewicz