Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego (Łk 24, 46-53)

Dziś Kościół proklamuje ostatni fragment Ewangelii według św. Łukasza, który opowiada o wniebowstąpieniu zmartwychwstałego Pana do Ojca. On, Mesjasz, Bóg wcielony, przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie dokonując odkupienia rodzaju ludzkiego, wprowadził człowieczeństwo do chwały Boga!

Po potwierdzeniu swojej tożsamości, przed powrotem do Ojca, Jezus powierza swoim uczniom misję. W Jego ostatnich słowach zawiera się to wszystko, co św. Łukasz rozwinie później w Dziejach Apostolskich. Zamysłem Boga jest głoszenie tajemnicy Chrystusa (w. 46-47) w celu powszechnego zbawienia (w. 47). Misja apostolska rozpoczyna się od Jerozolimy (w. 47), ponieważ tam dopełnia się Jego „odejście” (por. 9, 31) i tam zaczyna się posłannictwo Ducha Świętego (w. 49). O ile Galilea  była ziemią obietnic (24, 6), o tyle Jerozolima jest miejscem ich wypełnienia.

Z wniebowstąpieniem dopełnia się zbawienie. Jezus jako Najwyższy Kapłan, błogosławi wiernych. Jego wstąpienie do nieba nie oznacza tylko chwały, na jaką zasługuje Jego najświętsze człowieczeństwo, lecz jest znakiem tego, że nasze człowieczeństwo uczestniczy już w Nim w chwale bóstwa. „W ten sposób  błogosławionych apostołów i wszystkich uczniów, tych tak strwożonych Jego śmiercią na krzyżu i powątpiewających w zmartwychwstanie, tak wreszcie umocniła oczywistość prawdy, że kiedy Pan wstępował na niebiosa, już nie tylko nie doznawali jakiegoś uczucia smutku, ale przeciwnie, weselem wielkim byli napełnieni. A zaiste niewypowiedzianie wielki to był powód do radości, kiedy w oczach świętej gromady uczniów ludzka natura wstępowała na najwyższe miejsce w hierarchii stworzeń niebieskich. Wyniesiona teraz nad anielskie chóry i nad archaniołów dostojne wyżyny, nie ma ona odtąd miary swego wywyższenia, odkąd z Ojcem wiecznym zasiada na tronie. Połączona z Jego istotą w Synu, w Nim podziela panowanie i chwałę” (św. Leon wielki, Mowa 74 na Wniebowstąpienie Pańskie 1,4; BN, komentarz do ŁK 24, 46-53).

Chrystus Pan przez swoje posłuszeństwo Ojcu dokonał czegoś wręcz niebywałego. Zasiadając po prawicy Boga ukazał nam nasze ostateczne miejsce jakim jest wywyższenie w chwale Boga i wieczna komunia z Trójcą Świętą. Takie jest bogactwo łaski Bożej, która spływa na nas przez zasługi Chrystusa w sakramencie chrztu świętego. Jakże piękna czeka nas wieczność! Trzeba tylko jednego. Pójść za Jezusem drogą wiary nadziei i miłości. Droga, którą przeszedł Pan w czasie swojego ziemskiego życia, jest także naszą drogą wiodącą do chwały. Warto głęboko zastanowić się nad treścią dzisiejszej Ewangelii i komentarzem do niej, zatrzymać się i rozważyć do jak wielkich rzeczy Bóg nas stworzył i przez swojego Syna odkupił, udzielając wszystkim daru zbawienia, abyśmy razem z Nim radowali się szczęściem wiecznym. Niech słowa św. Pawła z Listu do Kolosan umacniają naszą wiarę w codziennym zmaganiu na drodze do nieba: „Jeśli więc razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukażę Chrystus, nasze Życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale” (Kol 3, 1-4).

Marek Stankiewicz