II Niedziela Zwykła

Kana Galilejska, według Ewangelii św. Jana, jest miejscem pierwszego cudu, jakiego dokonał Jezus rozpoczynając swoją działalność publiczną (J 2, 1-12). Wesele na którym przebywał - czas radości i zabawy - mogło skończyć się kompromitacją pana młodego, gdyby nie postawa Maryi, która dostrzegła, że brakuje wina i wesele zamiera. Dzięki Jej interwencji Jezus dokonuje cudu przemiany wody, którą słudzy napełnili kamienne stągwie, w dobre wino. Chrystus dokonuje cudu obfitującego wielką ilością wina. Można tym faktem być zaskoczonym, można być zdziwionym, a nawet zgorszonym, że pierwszy znak Syna Maryi polega na sprezentowaniu weselnikom 600 litrów wina! Co by na to powiedział Jan Chrzciciel, ten wielki, surowy asceta? Zastanówmy się więc, co Bóg chce nam powiedzieć przez to wydarzenie.

W księdze proroka Izajasza czytamy: „Myśli moje nie są myślami waszymi, ani wasze drogi moimi drogami” (Iz 55, 8). Bóg chodzi swoimi drogami i jest w swoich decyzjach suwerenny. Jest On całkowicie inny od naszych o Nim wyobrażeń i nie trzeba się silić na dorównanie Bogu. Wymaga On jednak od nas wiary i posłuszeństwa, aby dar zbawienia stał się naszym udziałem. Ewangelia, na kartach której Bóg się objawia, wymaga światła wiary, aby dostrzec to, co jest ukryte, czyli jej duchowy wymiar. Dlatego trzeba spojrzeć na wydarzenie w Kanie Galilejskiej w perspektywie paschalnej.

Nie należy zatrzymywać się na cudzie przemiany wody w wino, ale trzeba skoncentrować się na obfitości i darmowości daru. Wszyscy uczestnicy wesela przez wstawiennictwo Maryi zostali wspaniałomyślnie obdarowani, wesele nabrało właściwego charakteru, odżyło! Ten cud dotyka także uczniów Chrystusa obecnych na godach. W ich sercach, tak jak w stągwiach, dokonuje się przemiana. Jezus otwiera ich serca na wiarę i idą za Nim. Św. Jan nazywa ten cud początkiem „znaków” i objawieniem chwały Jezusa.

Wróćmy jednak do tej „rzeki” wina, która popłynęła na skutek mocy Bożej. Czym jest to wino, którego Jezus tak szczodrze udzielił, jaka jest jego symbolika? W Biblii więź małżeńska jest symbolem przymierza między Bogiem i ludzkością, a w weselnej tradycji Izraela to pan młody był odpowiedzialny za wino. Troszczył się, żeby tego najważniejszego napoju nie zabrakło jak długo trwało wesele. Jezus przemieniając wodę w wino objawia się nam jako pan młody – Oblubieniec. Ta godzina objawienia Jego chwały w Kanie jest antycypacją godziny krzyża, gdzie dokonają się gody Baranka z całą ludzkością i z Jego przebitego serca wypłynie obficie strumień łaski i miłosierdzia, a stanie się to w obecności Maryi stojącej pod krzyżem Syna, którą On da nam za Matkę. Ta wielka ilość wina ze stągwi kamiennych jest symbolem darów nadprzyrodzonych, które są owocem paschalnej ofiary Chrystusa. To Jezusowe „wino”, które ma smak nieba, Kościół podaje nam obficie w słowie i sakramentach podczas każdej Eucharystii. To Jezusowe „wino” nie upija, ale uwalnia z grzechów i uzdrawia serca, aby pójść za Nim – Oblubieńcem, który zaprasza nas na wieczną ucztę godów Baranka. Wszyscy są zaproszeni, ale czy wszyscy odpowiedzą na to zaproszenie idąc drogą posłuszeństwa wiary? Czy zachowają dobre wino aż do spotkania z Panem?

Marek Stankiewicz