Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (Łk 2, 16-21)

Anno Domini 2023! W ten nowy rozdział historii zbawienia wprowadza nas Maryja, Święta Boża Rodzicielka, której święte, Boże macierzyństwo stanowi tajemnicę dzisiejszej uroczystości. Ewangelia prowadzi nas do betlejemskiej groty, gdzie z woli Bożej zamieszkiwała Święta Rodzina. Wejdźmy tam razem z pasterzami, aby wspólnie z Matką Jezusa rozważyć w swym sercu objawioną prawdę.

Słowa aniołów skierowane do pasterzy wyjaśniają znaczenie narodzin Jezusa. Nie jest to zwyczajne dziecko, lecz Zbawiciel, Mesjasz, Pan (w. 11). Bóstwo Dzieciątka Jezus nie jest widoczne, dlatego muszą o nim pouczyć aniołowie: „Objawienia wymaga tylko to, co ukryte, a nie to, co samo jest widoczne. Ciało Nowonarodzonego było widoczne, ukryte było Jego bóstwo. Słusznie więc objawili Jego narodzenie aniołowie, słudzy Boga. A ukazali się w jasności, aby pokazać, że Narodzony jest «jasnością ojcowskiej chwały»” (Hbr 1, 3), (św. Tomasz z Akwinu, Suma teologiczna 3, 36, 5 ad 1).

Słowa aniołów wskazują również, że przyjście Zbawiciela na świat niesie ze sobą wspaniałe dary – uznanie chwały należnej Bogu i pokój dla ludzi (w.14). Stąd adoracja pasterzy ma głęboki sens: zbawienie, które przynosi Chrystus, jest przeznaczone dla ludzi wszystkich ras i stanów, dlatego Pan zdecydował, że ukaże się osobom o różnym statusie społecznym. „Pasterze są Izraelitami, mędrcy poganami; ci przybyli z bliska, tamci z daleka; ale jedni i drudzy spotkali się przy kamieniu węgielnym” (św. Augustyn, Sermones 202, 1).

Ewangelista mówi, że pasterze udali się pośpiesznie (w.16) do Betlejem, gdyż jak przypomina św. Ambroży, „nikt […] Chrystusa leniwie nie szuka” (wykład Ewangelii według św. Łukasza 2, 4, 53). Już wcześniej powiedzieliśmy, że po zwiastowaniu Maryja udała się z pośpiechem (1, 39) w odwiedziny do św. Elżbiety. Człowiek, który pozwolił Bogu wejść do swego serca, przeżywa z radością nawiedzenie ze strony Pana i ta radość go uskrzydla. W ST obrzezanie było obrzędem, przez który mężczyzna stawał się częścią narodu wybranego. Bóg nakazał je Abrahamowi jako znak przymierza z nim i jego potomstwem (Rdz 17, 9-14). Obejmowało ono zabieg wykonywany na ciele, błogosławieństwo i nadanie imienia. Tak jak w innych przypadkach (2, 22-24. 41), Józef i Maryja wypełniają swoje obowiązki wobec Prawa jak pozostałe rodziny izraelskie. Ten akt wskazuje na włączenie Jezusa do Jego ludu (BN, komentarz do  Łk 2, 16-21).

W piątek obchodziliśmy święto Świętej Rodziny. Dziś w centrum dnia Kościół stawia Maryję jako Tę, która porodziła Zbawiciela. Wyniesiona przez Boga przez dar Bożego macierzyństwa do najwyższej chwały, także wśród ludu Bożego była i jest otaczana czcią i chwałą należną Matce Boga. Wymowne jest, że najstarsza modlitwa do Maryi (Sub tuum praesidium – „Pod Twoją Obronę”) zawiera inwokację: Theotokos – „Boża Rodzicielko”. Tytuł ten jest owocem nie tyle refleksji teologów, co intuicji wiary ludu chrześcijańskiego. Ci, którzy uznają Jezusa za Boga, zwracają się do Maryi jako do matki Bożej i ufają, że udzieli im Ona swej potężnej pomocy w trudnych próbach, jakie niesie życie (św. Jan Paweł II, Katecheza 13 IX 1995).

Medytując tajemnicę Maryi – Theotokos, zastanówmy się, jak wygląda nasza osobista relacja z Maryją. Czy rzeczywiście matka Jezusa jest także moją Matką? (zob. J 19, 26-27).

Marek Stankiewicz