W tym uroczystym dniu Kościół w Polsce ukazuje nam Maryję stojącą pod krzyżem, na którym kona Jej Syn jedyny. To jest czas i miejsce kiedy Jezus oddaje nas wszystkich macierzyńskiej miłości swej Bolesnej Matki i wyraża pragnienie swego serca, abyśmy Ją przyjęli jako naszą Matkę.

Obecność Maryi pod krzyżem i Jej nowa rola względem Kościoła i ludzkości jest konsekwencją słów wypowiedzianych w Nazarecie podczas zwiastowania: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38). Maryja w swojej pokorze i uniżeniu przyjmuje postawę służebnicy i zajmując miejsce obok swego Syna, Sługi Jahwe, przez całe swoje życie wypełniała wolę Bożą, aby po trudach ziemskiego życia wejść z duszą i ciałem do niebieskiej chwały i doznać wywyższenia nad całe stworzenie. I taki obraz Maryi w koronie chwały ukazuje nam Księga Apokalipsy w pierwszym czytaniu (Ap 11, 19a. 12, 1.3-6a. 10ab): Oto jaśnieje przed nami Maryja, Królowa nieba i ziemi, aniołów i ludzi.

My, Polacy, którzy czcimy Matkę Bożą w sposób szczególny w Jej Jasnogórskim wizerunku, z racji naszej historii mamy szczególne powody do wdzięczności Bogu za dar Maryi, Matki i Królowej. Przeżywając dzisiejszą uroczystość rozważmy tajemnicę Maryi, Matki i Królowej naszej.

Stając przed obrazem Maryi Jasnogórskiej, stajemy przed Królową Polski. Tak przyzwyczailiśmy się do czarnego Oblicza Madonny, że czcząc Ją jako Matkę, Bogurodzicę, Panią i Wspomożycielkę, nie wahamy się, właśnie Ją, Jasnogórską Panią, nazwać Królową Polski. Z wszystkich wezwań ten tytuł ma najpełniejszy wymiar narodowy. Nazwał Ją tak król Jan Kazimierz i obrał Ją Królową sponiewieranej wówczas w roku 1656 Korony, czyli Rzeczypospolitej. I choć dziś pojęcie królowej w odniesieniu do świeckiej władczyni  pozostało historycznym wspomnieniem, to jednak w odniesieniu do Matki Chrystusa każde pokolenie w sposób żywy i zdecydowany, jakimś spontanicznym konsensem wiary, każdego dnia potwierdza Jej królewskość. Królowa – to władczyni, ale wymiar podporządkowania się Jej – to miłość, to ukochanie. Ona włada, bo kocha, my poddajemy się, bośmy Ją ukochali.

Może ktoś zapytać, czy nazwanie Maryi Królową, nie jest zbytnią fantazją? Czy to nie jest zbyt oderwane od rzeczywistości? Aby zrozumieć bliskość Maryi, trzeba sięgnąć do Biblii i dowiedzieć się, co tam jest powiedziane o Królestwie Bożym i o Królu, którym jest Jezus Chrystus. To On, Syn Maryi, Jezus, przyszedł zapoczątkować Królestwo na ziemi. […] Królestwo to jest Boże, Królestwo to jest Chrystusowe, a więc żaden władca ziemski nie może stanąć na jego czele. Zresztą sam Jezus tłumaczył na sądzie Piłatowi: „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Nie jest ze świata, ale wiemy, że swoimi zaczątkami jest w świecie, jest na świecie. Tu ma wzrastać, aby dopełnić się w wymiarach życia Bożego. Nie inaczej trzeba rozumieć także królestwo Maryi i Jej królewskość. Jak jest Maryja pierwszą uczestniczką odkupienia, jak była uczestniczką męki i cierpień Chrystusa, jak jest Matką Kościoła, tak samo ma osobliwe uczestnictwo w Królestwie swego Syna. Jednakże Królestwo Maryi jest jak gdyby bliżej ziemi, jest uściślone do wymiarów narodowych. Maryja w rzeczywistości Kościoła przychodzi poprzez swe sanktuaria do poszczególnych ludów. Ona jest ustawicznie na służbie swego Syna – Chrystusa Króla, na służbie miłości. Skoro jako Polska, kraj Chrystusowego Kościoła, wchodzimy w wielką wspólnotę ludzi wiary, składająca się ze wszystkich narodów świata, to jako ziemia szczególnego wybrania przez Matkę Chrystusową, stajemy się przez naszą maryjność bardziej dynamicznym Królestwem Jezusa Chrystusa (Józef kardynał Glemp, Homilia wygłoszona  na Jasnej Górze 3 maja 1983 r.).

Maryja, z woli Chrystusa Matka i Królowa. Ten dzień dzisiejszy jest czasem łaski i refleksji: Czy Maryja jest moją Matką i Królową? Rozważ w swoim sercu.

Marek Stankiewicz