Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

Tymi słowami anioł Gabriel wita Maryję wzywając Ją do radości, ponieważ Ona, pełna łaski, jest wybrana przez Boga na Matkę Jednorodzonego Syna Bożego. Ona czysta, święta, niepokalana, tzn. wolna od grzechu pierworodnego. Ta prawda głoszona przez Kościół stanowi dogmat wiary uroczyście ogłoszony przez papieża Pius IX w 1854 r.: „Najświętsza Maryja Dziewica od pierwszej chwili swego poczęcia, przez łaskę i szczególny przywilej Boga wszechmocnego, na mocy przewidzianych zasług Jezusa Chrystusa, Zbawiciela rodzaju ludzkiego, została zachowana nienaruszona od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego” (bulla „Ineffabilis Deus”). Katechizm Kościoła katolickiego podaje, że została Ona „ubogacona od pierwszej chwili poczęcia blaskami szczególnej zaiste świętości” (Konst. „Lumen Gentium”); świętość ta pochodzi od Chrystusa; Maryja jest odkupiona w sposób wznioślejszy ze względu na zasługi Jezusa, swojego Syna. Także w Kościele  Wschodnim Maryja jest czczona jako niepokalanie poczęta. Tradycja wschodnia nazywa Maryję „całą Świętą” (Panaghia). Jest Ona czczona jako wolna od wszelkiej zmazy grzechowej. Dzięki łasce Bożej Maryja nigdy nie popełniła żadnego, nawet najmniejszego grzechu osobistego! Ona jedyna jest naczyniem wybranym, pełnym łaski, czystszym niźli kryształ. Dzięki temu przywilejowi była zdolna poświęcić całe swoje życie Bogu i w posłuszeństwie wiary przejść od zwiastowania w Nazarecie, aż do stanięcia pod krzyżem Syna na Kalwarii.

Maryja, przyjmując zwiastowanie miała stać się „Matką Pana”. Miała w Niej dokonać się Boska tajemnica Wcielenia. Było zaś wolą Ojca miłosierdzia, aby Wcielenie poprzedziła zgoda Tej, która była przeznaczona na matkę. I Maryja wyraża tę zgodę, po wysłuchaniu wszystkich słów zwiastowania. Owo Maryjne „fiat” – „niech mi się stanie” – zdecydowało od strony ludzkiej o spełnieniu się Bożej tajemnicy. Maryja wypowiedziała to „fiat” przez wiarę. Przez wiarę bezwzględnie „powierzyła się Bogu”, a zarazem całkowicie poświęciła samą siebie, jako służebnicę Pańską, osobie i dziełu swego Syna. Syna tego zaś – jak uczą Ojcowie – pierwej poczęła duchem niż ciałem; właśnie przez wiarę! (św. Jan Paweł II, encyklika „Redemptoris Mater”).

Rozważając tajemnicę Niepoklanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny trzeba rozważyć słowa „służebnica Pańska” i prosić Boga o łaskę realizowania ich w swoim życiu, na wzór Maryi. Prośmy też Niepokalaną. Dziś Jej Matczyne Serce jest szeroko otwarte na głos nędzą strapionego.

                              Gwiazdo zaranna, śliczna jutrzenko,

                              Niepokalana Maryjo Panienko!

                              Bez pierworodnej zmazy poczęta,

                              Módl się za nami, Królowo święta!

                                        Ty jesteś gwiazdą życia naszego,

                                        W ciemnościach świecisz , chronisz nas od złego.

                                       Odpędź szatana, pokus nawały

                                       By nasze serca w cnocie wytrwały.

(z pieśni ku czci Najświętszej Maryi Panny)

Marek Stankiewicz