Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

W dzisiejszą niedzielę przypada uroczystość poświęcona Matce Bożej, która po zakończeniu swej ziemskiej pielgrzymki została wzięta do nieba z duszą i ciałem i uczestniczy w chwale Najświętszej Trójcy.

Prawda bardzo mocno zakorzeniona w Tradycji, nie należy jej jednak mylić z prawdą o śmierci czy też zaśnięciu Maryi, która nie ma już tak mocnego oparcia w Tradycji, a Pismo Święte zupełnie nic na ten temat nie mówi.

Prawda wniebowzięcia ukazuje nam Maryję, która po skończonym biegu życia ziemskiego z ciałem i duszą została wzięta do nieba. To przeświadczenie było bardzo żywe już od IV w. (por. dzieło św. Epifaniusza „Panarion”). Szczególnie mocno akcentowała je liturgia Kościoła Wschodniego w tajemnicy zaśnięcia N. M. P.

Tajemnicę wniebowzięcia dyskutowano w IX w. poddając w wątpliwość cielesne wniebowzięcie Maryi. Wiek X natomiast przynosi odpowiedź w rzetelnych analizach teologicznych z odrzuceniem baśniowych opowiadań apokryficznych. Teologowie orzekają Wniebowzięcie N.M.P.

Nie posiadamy w Objawieniu biblijnym żadnych tekstów mówiących jasno o wniebowzięciu Maryi. Możemy jednak wnioskować opierając się na tekstach mówiących o pełni łaski Maryi, a więc także łaski wniebowzięcia. Dzięki łasce Boga świętość Maryi była tak wielka, że szatan w żaden sposób nie miał do Niej dostępu, a więc śmierć jako konsekwencja grzechu pierworodnego nie mogła nad Nią panować.

Teksty biblijne: Ap 12, 1 – Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce

                                            i Księżyc pod Jej stopami, a na Jej  głowie wieniec z gwiazd dwunastu.

                           Także:      Rdz 3, 15; Łk 1, 28-35.

Temat ostatecznie zamyka wypowiedź papieża Piusa XII w konstytucji Munificentissimus Deus, ogłoszonej 1 listopada 1950 r. Jej ogłoszenie było poprzedzone synodem korespondencyjnym, który potwierdził dogmat ogłoszony przez papieża w słowach: „Po zakończeniu biegu życia ziemskiego, Niepokalana, Matka Boga, zawsze Dziewica została wzięta z ciałem i duszą do chwały niebieskiej”.

Słowa te uroczyście ogłaszają fakt przebywania Maryi w niebie z ciałem i duszą, nie definiując jednak śmierci Maryi.

Dodajmy jeszcze, że wartość życiowa tego dogmatu dla nas ludzi jest ogromna. Odnosi nas do rzeczywistości eschatycznej ukazując Maryję przebywającą już tam, dokąd my zdążamy, w chwale nieba.

Prawda wiary o wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny jest dogmatem wiary z uroczystego ogłoszenia – „de fide divina catholica definita” (Ks. Sławomir Jan Stasiak, ks. Robert Zawiła, „ABC teologii dogmatycznej”).

Natomiast Ewangelia z tej uroczystości ukazuje Maryję w tajemnicy Nawiedzenia św. Elżbiety (Łk 1, 39-56). Najświętsza Maryja Panna, łaski pełna, w postawie służebnicy Pańskiej, kroczy drogą wiary realizując fiat wypowiedziane podczas zwiastowania. Maryja przez wiarę staje się - jak słyszymy z ust Elżbiety - błogosławioną i dzięki wierze osiąga wieczną szczęśliwość, uczestnicząc w ten sposób w chwale swego zmartwychwstałego Syna. Także na wiarę, jako drogę do zbawienia, zwraca naszą uwagę św. Jan Paweł II mówiąc o Wniebowzięciu NMP: Uroczystość dzisiejsza jest wielkim świętem wiary. Trzeba wytężyć wzrok wiary, ażeby tajemnica Wniebowzięcia mogła swobodnie działać w naszym umyśle i w naszym sercu, ażeby stawała się również dla nas znakiem ostatecznego zwycięstwa, które poprzedzone jest zmaganiem i walką z mocą ciemności. Trzeba wytężyć wzrok wiary, ażeby poprzez trudy i cierpienia doczesności dostrzec ostateczny wymiar wieczności: na podobieństwo Matki Chrystusa mamy i my również zamieszkać „w Bogu”, przez wiekuiste z Nim zjednoczenie. Jakże bardzo musimy się starać, żyjąc tu, na ziemi, ażeby Bóg mieszkał „w nas”! W Maryi, w której zamieszkał przez tajemnicę Wcielenia jako Syn w łonie Matki, mieszkał przede wszystkim przez Łaskę. I w nas chce mieszkać przez łaskę (Św. Jan Paweł II, Homilia 15 VIII 1982 r.)

Marek Stankiewicz