XXX Niedziela zwykła (Mt 22, 34-40)

Odpowiedź Jezusa, udzielona uczonemu w Prawie na pytanie o największe przykazanie w Prawie, ma fundamentalne znaczenia dla zbawienia każdego człowieka.

Jezus odpowiada na pytanie postawione przez faryzeuszy, których główną troską było przestrzeganie 613 przykazań zawartych w Prawie Mojżeszowym. Jezus naucza, że całe Prawo streszcza się w dwóch przykazaniach miłości (Pwt 6,5; Kpł 19,18). Cała tradycja ewangeliczna świadczy o tym, że Jezus łączył miłość Boga z miłością bliźniego. Relacja Mateusza podkreśla to w szczególny sposób: uczony w Prawie pyta, które przykazanie w Prawie jest największe (w. 36), Jezus zaś odpowiada podwójnym przykazaniem albo raczej dwoma przykazaniami stanowiącymi jedno. W każdym razie wynika z tego jasno, że to przykazanie różni się od pozostałych. „Żadna z tych dwóch miłości nie może być doskonała, jeśli jej brakuje drugiej, gdyż nie można kochać naprawdę Boga, nie kochając bliźniego, ani nie można kochać bliźniego nie kochając Boga […]. Prawdziwym i jedynym dowodem miłości jest to, że staramy się troszczyć o naszych braci i pomagać im” (św. Beda, Homilie 2,22). Najważniejsze jest jednak miłowanie Boga, ponieważ miłość bliźniego jest konsekwencją i skutkiem miłości Boga, kiedy zaś miłowany jest człowiek, miłowany jest i Bóg, gdyż człowiek jest obrazem Boga. Jeśli chodzi o intensywność miłości do Boga, to tak pisał o niej św. Bernard: „Pragniesz zatem usłyszeć ode mnie, dlaczego i w jaki sposób winniśmy kochać Pana Boga – więc odpowiadam: przyczyną miłości Boga jest sam Bóg; miarą miłości Boga jest miłość bez miary” (O miłowaniu Boga 1,1). (BN, komentarz do Mt 22, 34-40).

Marek Stankiewicz