XV Niedziela Zwykła (Mk 6,7-13)

Uczniowie, których wybrał Pan, w szkole Jezusa wchodzą w nowy etap formacji duchowej. Są posłani w Jego imię, aby głosili królestwo Boże i wzywali do nawrócenia.

Po spędzeniu pewnego czasu z Jezusem, Dwunastu zostaje rozesłanych w celu głoszenia Ewangelii. Tę misję należy rozumieć jako zapowiedź posłania ich do wszystkich narodów (16, 15-18), a także jako następstwo tego, co głosił Chrystus (1, 14-15). Pewne cechy są wspólne dla wszystkich fragmentów. Tak jak Jezus, który przemierza drogi, odwiedzając różne wioski i nauczając (w. 6), apostołowie nie powinni pozostawać w jednym miejscu, tylko iść z miejsca na miejsce (10-13; por. 16, 16).

Podobnie jak Chrystus, będą oni budzić różne reakcje: jedni ich przyjmą, a inni odrzucą (w. 10-11; por. 16, 16). Również apostołowie otrzymują władzę, jaką Jezus ma nad duchami nieczystymi (w. 7; por. 16, 17) itd. Poza tym podkreślone jest oderwanie się od wszystkich rzeczy. „Tak wielka powinna być ufność pokładana w Bogu przez tego, kto naucza – mówi św. Beda – że musi on być pewien, iż nie zabraknie mu tego, co konieczne do życia, choćby sam nie mógł sobie tego zapewnić; nie powinien bowiem osłabiać swojego zaangażowania w sprawy wieczne, gdy zajmuje się doczesnymi” (In Marci Evangelium, ad loc.). Jednakże jak już zauważył św. Augustyn, „Pan nie nakazał tego w takim znaczeniu, jakoby ewangeliści nie mieli żyć z czego innego, tylko z darów tych ludzi, którym głosili Ewangelię. W przeciwnym razie [Paweł] Apostoł postępowałby wbrew temu nakazowi, kiedy swoje potrzeby zaspokajał z pracy własnych rąk” (O zgodności Ewangelistów 2, 30, 73).

W podsumowaniu św. Marek zamieszcza wzmiankę o namaszczeniu chorych olejem (w. 13). Kościół widzi w tym geście odniesienie do sakramentu namaszczenia chorych, ustanowionego przez Pana, a później poleconego i ogłoszonego przez Jakuba Apostoła” (Sobór Trydencki, Nauka o sakramencie ostatniego namaszczenia 1; BN, komentarz do Mk 6, 6-13).

Od początku swego istnienia aż po dzień dzisiejszy Kościół, który jest z ustanowienia Bożego, pełni tą samą misję, którą na ziemi zainicjował Jezus, nasz Pan. Każdy chrześcijanin musi wiedzieć o tym, że na mocy sakramentu chrztu świętego ma udział w kapłańskiej, prorockiej i królewskiej misji Chrystusa. Jest to dar i zadanie. Dlatego każdy ochrzczony, adekwatnie do obowiązków swego stanu, jest posłany, aby przede wszystkim swoim życiem, ale słowem także, wzywać do nawrócenia i głosić bliskość królestwa niebieskiego w Chrystusie. Taka jest życiowa misja każdego ucznia Jezusa: Czy to kapłan, czy siostra zakonna; czy to ojciec rodziny czy matka; czy to osoba w młodym wieku czy ktoś starszy – każdy jest powołany i posłany, aby wypełnić wolę Pana, który na kartach Ewangelii wzywa do nawrócenia i pójścia za Nim, aby przez nasze chrześcijańskie świadectwo świat uwierzył, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata!

Marek Stankiewicz