XXII Niedziela zwykła (Mt 16, 21-27)

Po wyznaniu wiary przez Piotra Jezus zapowiada po raz pierwszy swoją mękę. Pragnie w ten sposób przygotować swoich uczniów na wydarzenia paschalne i ukazać drogę Mesjasza jako misję Sługi Pańskiego, o którym opowiada Księga Izajasza.

Jezus surowo upomina Piotra, kiedy ten chce Go odwieść od przyjęcia śmierci będącej częścią misji Pana jako Mesjasza. Następnie Pan za pomocą paradoksów przedstawia prawdziwy wymiar oddania uczniów wobec Jego osoby (w. 24-28). „Droga do doskonałości wiedzie przez krzyż. Nie ma świętości bez wyrzeczenia i bez walki duchowej. Postęp duchowy zakłada ascezę i umartwienie, które prowadzą stopniowo do życia w pokoju i radości błogosławieństw” (KKK 2015; BN, komentarz do Mt 16, 21-27).

Chrystus Pan przez nauczanie o swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu w centrum swojej misji stawia krzyż. Ukazuje „drogę krzyża” jako jedyną opcję zbawienia grzeszników. Słowa Jezusa zacytowane na początku rozważania są wezwaniem skierowanym do wszystkich, którzy chcą iść za Panem, aby tak jak On wzięli swój krzyż i Go naśladowali. Bibliści komentując słowa „niech weźmie swój krzyż” wskazują no konieczność ofiary, która wymaga całkowitego wyrzeczenia się siebie i nie cofa się nawet przed śmiercią nie z umiłowania cierpienia, ale z miłości do człowieka. Taką właśnie drogę wskazują słowa „i niech Mnie naśladuje”. Tylko taka postawa zapewnia człowiekowi zbawienie w dniu paruzji. Czy przyznaję rację Jezusowi rozważając ten fragment Ewangelii? Czy godzę się na krzyż w moim życiu?

Marek Stankiewicz