Uroczystość Zesłania Ducha Świętego

Ewangelia z dzisiejszej uroczystości przekazuje słowa Jezusa, które są zapowiedzią wylania Ducha Bożego na Kościół (J 14, 15-16. 23b-26). Jego przyjście jest pożyteczne i konieczne, aby każdy kto wierzy został zbawiony. Bo to właśnie Duch Święty czyni ludzi zdolnymi do wyznania z wiarą, że Jezus jest Panem, do odpowiedzi na miłość Boga, do życia jego słowem, do świadectwa posuniętego aż do przelania krwi. To On, Paraklet, przypomni wszystko, czego Pan nauczał, oświeci serca światłem prawdy i doprowadzi do całej prawdy, aby wierzący byli uświęceni w Chrystusie. Ta Jezusowa zapowiedź daru Ducha Uświęciciela jest wypełnieniem starotestamentalnej obietnicy wiernego Boga, którą głosił prorok Joel: „I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą mieć sny, a młodzieńcy wasi będą mieć widzenia” (Jl 3, 1). To, co wieścił Joel około 400 lat przed Chr., spełniło się w dniu Pięćdziesiątnicy i trwa do dziś!

Rozważając ten fragment Ewangelii trzeba również odnieść się do pozostałych czytań z liturgii słowa, bo one dopełniają obrazu całej Tajemnicy, którą dziś przeżywamy. Pierwsze czytanie (Dz 2, 1-11) opowiada o zesłaniu Ducha Świętego na wszystkich zgromadzonych w Wieczerniku i darze języków, a w drugim czytaniu (Rz 8, 8-17) św. Paweł naucza o konieczności życia według Ducha, aby chrześcijanin stając się w Duchu Świętym dzieckiem Bożym, wszedł do chwały zmartwychwstania i życia wiecznego. Mamy żyć według Ducha, aby przynosić obfite i trwałe owoce. Teraz słowa Jezusa: „Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Paraklet nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, to poślę Go do was” (16, 7), odczytywane w świetle wydarzenia Pięćdziesiątnicy chrześcijańskiej, stają się bardzo zrozumiałe. To właśnie Duch po odejściu Jezusa, zastąpi Go wobec wiernych (14, 16. 17: 16, 7: por. 1, 33+0. On jest „Pocieszycielem” (Parakletem). Rzecznikiem, który wstawia się u Ojca (por. 1 J 2, 1) albo też daje właściwe słowo przed trybunałami ludzkimi (15, 26.27; por. Łk 12, 11-12; Mt 10, 19-20p; Dz 5, 32). On jest Duchem Prawdy (8, 32+), który doprowadza do całej prawdy (16, 13) uzdalniając do poznania tajemnicy Osoby Chrystusa: jak On wypełnił Pisma (5, 39+), jakie było znaczenie Jego słów (2, 19+), czynów, „znaków” (14, 16; 16, 13; 1 J 2, 20n. 27; Rz 8, 16), tych wszystkich rzeczy i spraw, których uczniowie przedtem nie mogli zrozumieć (2, 22; 12, 16; 13, 7; 20, 9). Tym samym Duch da świadectwo Chrystusowi (15, 26; 1 J 5, 6-7) i wprawi w zakłopotanie niedowiarstwo świata (16, 8-11) (BJ, przypis do J 14, 26).

Oto obietnica i Dar Ojca zapowiedziana przez proroków, która spełniła się przez Paschę Jezusa: Duch Święty, który od Ojca i Syna pochodzi, trzecia Osoba Trójcy Świętej, w którego wiarę wyznajemy odmawiając Credo. Duch Święty, którego posłannictwo trwa i wypełnia się w Kościele w sercach wierzących. Katechizm Kościoła katolickiego tak naucza: „Posłanie Chrystusa i Ducha Świętego wypełnia się w Kościele, Ciele Chrystusa i Świątyni Ducha Świętego. To wspólne posłanie włącza już idących za Chrystusem do Jego komunii z Ojcem w Duchu Świętym: Duch przygotowuje ludzi, uprzedza ich swoją łaską, aby pociągnąć ich do Chrystusa. On ukazuje im zmartwychwstałego Pana, przypomina im Jego słowa i otwiera ich umysły na zrozumienie Jego Śmierci i Jego Zmartwychwstania. Uobecnia im misterium Chrystusa, szczególnie w Eucharystii, aby pojednać ich z Bogiem i doprowadzić do komunii z  Nim, aby przynosili „obfity owoc” (J 15, 5. 8. 16) (KKK 737). Przyjmując dziś z żywą wiarą słowo Boże dziękujmy Ojcu za niepojęty dar, jaki otrzymaliśmy w Duchu Świętym i wdzięcznym sercem odpowiadajmy miłością na Jego miłość, która rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego.

Marek Stankiewicz