XVIII niedziela Zwykła

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy przypowieść, która stanowi ostrzeżenie przed chciwością i pożądaniem bogactwa oraz uczy roztropnego, zgodnego z wolą Bożą korzystania z dóbr materialnych (Łk 12, 13-21). Ta przypowieść jest odpowiedzią udzieloną przez Jezusa człowiekowi, który prosił Go o pomoc w sprawie podziału ojcowskiego majątku. Prawo spadkowe w Palestynie stanowiło, że pierworodny syn otrzymywał 2/3 ojcowizny, a reszta przypadała pozostałym dzieciom. Człowiek ten musiał być bardzo niezadowolony z takiego podziału majątku i dlatego prosił Jezusa o interwencję licząc, że stanie On po jego stronie. Ale Pan nie wypowiada się w tej sprawie, ponieważ Jego misja nie dotyczy spraw majątkowych. Chrystus przyszedł, aby wszyscy mieli życie w obfitości. Musiało jednak być coś szczególnego w zabiegach pokrzywdzonego brata skoro Jezus ostrzega przed chciwością, zachłannością i żądzą posiadania. Nauczając Jezus mówi o kruchości dóbr doczesnych, a zwłaszcza bogactwa i wszelkiego dostatku. Albowiem nie od stanu posiadania dóbr materialnych zależy długość życia człowieka i nie dobra materialne są dla człowieka najważniejszym celem. Człowiek stworzony na obraz i podobieństwo Boże nie żyje po to, aby „mieć”, ale żeby „być”. Nie może zatracić sensu życia, który polega na pełnieniu woli Bożej. Sprawy tego świata, dobra doczesne, nie mogą przysłonić Boga. Żyjąc na tym świecie nie można utracić perspektywy wieczności, której celem ostatecznym jest życie wieczne, a ku której nieustannie wszyscy zmierzamy. Wszelkie dobra jakie człowiek posiada, są darem dobrego Boga, wyrazem Jego miłości i troski o człowieka i mają w zamyśle Bożym doprowadzić każdego z nas do dawcy tych darów. Przez dar mamy poznawać dawcę, czyli Boga. Człowiek nie może też zawłaszczyć tych darów dla siebie i stać się ich niewolnikiem.

Bóg obdarowuje nas, abyśmy dzielili się tymi darami z innymi, bo tylko wtedy stajemy się rzeczywiście bogaci. Miłość do nabytych dóbr, do posiadanego majątku, nie może zająć miejsca miłości do Boga i bliźniego. Jezus nie przyszedł jako rozjemca w sprawach naszych majątków, ale będzie nas sądził w dniu ostatecznym z tego, jaki użytek zrobiliśmy z darów otrzymanych od Ojca.

Dlatego w przypowieści Bóg mówi do tego zamożnego człowieka: „Głupcze…”. Ponieważ każdy, kto bezmyślnie i egoistycznie korzysta z Bożych darów, staje się podobny do zwierzęcia. Warto rozważyć psalm 49, który mówi o nicości bogactw i kończy się słowami: „Człowiek żyjący bezmyślnie w dostatku równy jest bydlętom, które giną”. Dlatego nie wolno gromadzić skarbów tylko dla siebie! Wszystko co posiadamy jest darem kochającego Ojca i tak trzeba gospodarować dobrami materialnymi, żeby być bogatym przed Bogiem, tak nimi zarządzać, żeby przez swoje dobra doczesne posiąść dobra wieczne. Trzeba, żyjąc na tym świecie, gromadzić skarby w niebie. Do bogatego młodzieńca, który pytał Chrystusa co zrobić aby osiągnąć życie wieczne, Jezus powiedział, żeby sprzedał wszystko co posiada, a pieniądze rozdał ubogim, a będzie miał skarb w niebie (zob. Mt 19, 16-22). Taki paradoks naszej religii, bo okazuje się, że będąc biedakiem pogardzanym przez ludzi, przed Bogiem można być wielkim i bogatym. Nie od stanu posiadania zależy życie człowieka. Ten, który rozdaje, traci majątek dla innych, gromadzi skarby w niebie. Jezusowa przypowieść uczy nas, że ważniejsze są właściwe wysiłki człowieka, aby być bogatym przed Bogiem, bo tylko ten skarb zdeponowany w banku Ojca niebieskiego nigdy nie traci wartości i jest kluczem do życia wiecznego. Tam dopiero jest radość i prawdziwe szczęście. Niech zatem w tej pielgrzymce wiary towarzyszy nam zawsze dewiza z dzisiejszej Ewangelii: „Być bogatym przed Bogiem”.

Marek Stankiewicz