V Niedziela zwykła (Łk 5, 1-11)

Piąty rozdział Łukaszowej Ewangelii otwiera opis powołania pierwszych apostołów. Rybacy z nad Jeziora Galilejskiego, ludzie prości, bez szczególnych predyspozycji, niewykształceni, zostają powołani jako podwalina Chrystusowego Kościoła! Na słowo Pana zostawili wszystko, zamknęli pewien rozdział swego życia i weszli do szkoły Jezusa, aby u Jego boku stawać się jak On.

Święty Łukasz opisuje powołanie Piotra i pierwszych uczniów w sposób nieco odmienny od pozostałych ewangelistów. Wszystkie Ewangelie odnotowują, że powołanie miało miejsce na początku życia publicznego, i wszystkie cztery wspominają naglący głos Chrystusa oraz natychmiastową odpowiedź uczniów. Jednakże Mateusz i Marek umieszczają to powołanie jako pierwszy akt działalności Jezusa, podkreślając w ten sposób utożsamienie uczniów z Mistrzem, Łukasz natomiast poprzedza je opisem krótkiej działalności Jezusa w Kafarnaum i wcześniejszego spotkania Pana z tymi apostołami. Narracja pozwala dostrzec szczególną relację Jezusa do Piotra, gdyż to z nim rozmawia On w tej scenie (por. w. 3. 4. 5. 8. 10.) i to on będzie prowadził łódź Kościoła. „Zanim zostanie się apostołem, nadal jest się rybakiem – tę samą pracę zawodową wykonuje się przedtem i potem. Co w takim razie się zmienia? Zmiana polega na tym, że przed duszą, do której wstąpił Chrystus – tak jak wszedł do łodzi Piotra – otwierają się szersze horyzonty, rodzi się w niej nieprzeparte pragnienie głoszenia wszystkim ludziom magnalia Dei (Dz 2, 11) – […] cudownych rzeczy, które czyni Pan, jeżeli pozwalamy Mu działać” (św. Josemaria Escriva, Przyjaciele Boga 264-265).

W całym przebiegu zdarzeń dostrzec też można to, na czym będzie polegała misja Kościoła. Działając we własnym imieniu, uczniowie trudzą się bezowocnie – nic nie mogą złowić (w. 5); natomiast gdy działają na polecenie Chrystusa, owoc ich pracy jest znacznie większy od włożonego wysiłku (w. 6. 10). „Duc in altum [Wypłyń na głębię]! Dzisiaj te słowa skierowane zostają do nas i wzywają nas, byśmy z wdzięcznością wspominali przeszłość, całym sercem przeżywali teraźniejszość i ufnie otwierali się na przyszłość: ‘’Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki’’ (Hbr 13, 8)” (św. Jan Paweł II, Novo millennio ineunte 1).

Czyny Pana budzą zdumienie Piotra (w. 9) i uświadamiają mu jego niegodność (w. 8). Wówczas jednak – tak jak Zachariasz (1, 13), Maryja (1, 30) oraz wszystkie osoby wybrane przez Boga do jakiejś misji – Piotr słyszy słowo Boga, które napełnia go ufnością: „Nie bój się” (w. 10). „Jeśli zauważasz, że z jakiegoś powodu nie dajesz rady, powiedz to Jezusowi i zawierz Mu: Panie, ufam Tobie, zawierzam się Tobie, lecz wspomóż moją słabość! I pełen ufności powtórz Mu: Spójrz na mnie, Jezu, jestem jak brudna szmata; doświadczenia mojego życia są tak żałosne, nie jestem godzien być Twoim uczniem. Powiedz Mu to i powtarzaj wiele razy” (św. Josemaria Escriva, Kuźnia 287; BN, komentarz do Łk 5, 1-11).

Nie bój się! W posłuszeństwie wiary zaufaj Panu i odważnie wypłyń na głębię życia duchowego!

Postaw na Jezusa! Tu jest stawka większa niż to życie. Jesteś powołany do wiecznego szczęścia z Bogiem.

Marek Stankiewicz