XI Niedziela zwykła (Mt 9, 36-10, 8)

Ewangelia, którą dzisiaj słyszymy, ukazuje misyjną naturę Kościoła i zadania jakie Chrystus Pan stawia przed nim, aby Jego zbawcze dzieło mogło być kontynuowane po Jego odejściu do Ojca.

Święty Mateusz pisze o uczuciach Jezusa, który lituje się nad ówczesnym położeniem swojego narodu.

W tej sytuacji wypełnia się proroctwo Ez 34, w którym Bóg za pośrednictwem proroka gani złych pasterzy Izraela i zapowiada posłać Mesjasza zamiast nich. Dlatego słowa ewangelisty pozwalają dostrzec głębię uczuć Jezusowego serca: „To Boże serce jest niezgłębioną otchłanią wszelkich dóbr, do której ubodzy mają się zwracać we wszystkich swoich potrzebach. Ono jest otchłanią radości, w której przepadają wszystkie nasze smutki. Jest otchłanią pokory przeciwko naszej pysze; jest otchłanią miłosierdzia dla nieszczęśliwych; jest wreszcie otchłanią miłości, w której powinniśmy ukryć całą naszą nędzę” (św. Małgorzata Maria Alacoque, List).

Jezus rozważa wielki zakres swojej misji (w. 37-38). I dzisiaj, tak jak w czasach Jezusa, robotników na to żniwo jest mało i Bóg liczy na naszą modlitwę. […] Dziełem Pana było głoszenie Ewangelii o królestwie i potwierdzanie jego nadejścia przez uzdrawianie z chorób i słabości (w. 35). Za chwilę w opisie ustanowienia i rozesłania Dwunastu ewangelista ukaże, że to samo będą robić apostołowie, którzy zostali posłani, aby głosić bliskość królestwa (10, 7), i zostali obdarzeni przez Pana władzą leczenia chorób i słabości (10, 1).

Aby urzeczywistnić ustanowione przez siebie królestwo Boże, Jezus założy nowy Lud Boży, Kościół. W tym celu wybiera teraz dwunastu apostołów, udziela im władzy i poucza ich. Oni to zastąpią dwunastu patriarchów dwunastu pokoleń Izraela i staną się zalążkiem Kościoła. „Posłał ich najpierw do synów Izraela, a potem do wszystkich narodów, aby mając udział w Jego władzy, wszystkie ludy czynili Jego uczniami, uświęcali je i nimi kierowali, i w ten sposób krzewili Kościół oraz posługując pasterzowali mu pod kierownictwem Pana przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (II Sobór Watykański, Lumen gentium 19).

Ewangelista podkreśla otwarcie, że dzieło apostołów jest kontynuacją dzieła Chrystusa, który udziela im swojej władzy, aby „leczyli wszystkie choroby i wszystkie słabości” (w.1; 9,35). Pan posłał apostołów do wszystkich narodów (28,19) i obiecał im swoją pomoc, aż do skończenia świata (28,20).

Kościół wyznaje, że ta władza apostolska jest przekazywana ich następcom: „Celem pasterzowania Ludowi Bożemu i jego nieustannego pomnażania Chrystus Pan ustanowił w swoim Kościele rozmaite posługi, które nakierowane są na dobro całego Ciała. Wyposażeni bowiem w świętą władzę szafarze służą swoim braciom, aby wszyscy, którzy należą do Ludu Bożego i dlatego cieszą się prawdziwie chrześcijańską godnością, w sposób wolny i uporządkowany dążąc do tego samego celu, doszli do zbawienia […]. Jezus Chrystus, Pasterz wiekuisty, założył Kościół święty, posławszy apostołów, tak jak sam został posłany przez Ojca. Chciał też, aby ich następcy, mianowicie biskupi, byli w Jego Kościele pasterzami aż do skończenia świata. Żeby zaś episkopat był jeden i niepodzielny, postawił nad innymi apostołami św. Piotra i w nim ustanowił trwałą i widzialną zasadę i fundament jedności wiary i komunii” (II Sobór Watykański, Lumen gentium 18; BN, komentarz do Mt 9, 35-10,4).

Przez Chrztu świętego wielki dar weszliśmy do Kościoła, stając się Ludem Pana i na mocy tego sakramentu zostaliśmy powołani do udziału w zbawczej misji Kościoła, każdy adekwatnie do obowiązków swego stanu. Stąd rozmaite posługi, poprzez które Kościół wypełnia swoje zbawcze dzieło. Trzeba pamiętać, że moje osobiste zbawienie zależy od mojego zaangażowania się w zbawienie sióstr i braci żyjących zarówno blisko mnie, jak i tych, co są daleko ode mnie i nie znają jeszcze Chrystusa. Tak jak wtedy Pan posłał Dwunastu, tak i mnie dziś posyła, abym szedł i głosił najpierw życiem, a potem słowem, że bliskie jest królestwo Boże, że jest już u drzwi!

Czerwiec jest poświęcony Bożemu Sercu. W naszej parafii codziennie przed wieczorną Mszą św. śpiewamy litanię ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa, rozważając tajemnicę Bożego Serca. To w tym Sercu trzeba nam, powołanym i posłanym, szukać pomocy i prosić o łaskę konieczną do owocnego wypełniania swojej misji, która jest włączona w ogólną misję Kościoła.

Przyjdź i włącz się w tę modlitwę, wsłuchaj się w bicie Boskiego Serca, które dla ciebie zostało otwarte włócznią żołnierza, aby krew Baranka Bożego obficie spływając na ciebie, dała ci zbawienie.

Marek Stankiewicz