6, 1-11 Spór o szabat

Zob. komentarz do Mk 2, 23-3, 6.

6, 12-16 Wybór Dwunastu

Zob. komentarz do Mk 3, 7-19. Tylko Łukasz pisze o nocy spędzonej przez Jezusa na modlitwie. O Jezusie jako człowieku modlitwy, Łukasz mówi więcej niż inni ewangeliści.

6, 17-49 Nauczanie uczniów

Jest to prawdopodobnie krótsza wersja kazania przedstawionego w Mt 5-7. Jezus musiał wykładać zawarte tu myśli w różnych okolicznościach. Wybrawszy Dwunastu, Jezus schodzi po zboczu góry i zatrzymuje się na równinie. Tutaj zasiada wśród apostołów, uczniów i wielkiego tłumu i zaczyna nauczać. Zwraca się do swoich, do tych, którzy mają świadomość własnego ubóstwa w oczach Boga, którzy łakną duchowej prawdy, którzy cierpią z powodu zła w swoich własnych sercach. Nie chodzi tu o ubóstwo czy bogactwo materialne.

w. 20-23: Opis uczniów Jezusa, ludzi, którzy teraz wydają się godni politowania, ale którzy mają przed sobą wielką przyszłość.

w. 24-26: Przerażająca sytuacja tych, którzy teraz cieszą się dobrami, które im daje życie, ale którzy poza nimi niczego nie widzą. Zob. komentarz do Mt 5, 1-16.

w. 27-36: Nakaz, aby traktować innych tak, jak Bóg traktuje nas – nawet wobec  naszej niesprawiedliwości – nawet tych, którzy są naszymi wrogami. Zob. komentarz do Mt 5, 17-48.

w. 37-49: Zob. komentarz do Mt 7.

7, 1-10 Sługa setnika

Zob. komentarz do Mt 8, 5-13.

7, 11-17 Wskrzeszenie syna wdowy

Nie ma innego opisu tego epizodu. Jest to dalszy przykład zainteresowania Łukasza losem upośledzonych. Syn jest jedynym żywicielem swej matki, wdowy. Jezus znowu ukazuje się jako Pan życia i śmierci.

Nain (11): wioska na południe od Nazaretu.

w. 13: Łukasz jest jedynym ewangelistą, który tytułuje Jezusa „Panem”; za życia Jezusa prawdopodobnie nie zwracano się do Niego zbyt często w ten sposób.

7, 18-35 Posłańcy od Jana Chrzciciela

Zob. komentarz do Mt 11, 1-19.

w. 35: „A jednak wszystkie dzieci mądrości przyznały jej słuszność”. Ludzie zwracają się do Boga w odpowiedzi na naukę Jana i Jezusa.

7, 36-50 W domu faryzeusza

Chodzi tu o inny epizod niż ten opisany w pozostałych ewangeliach. Szymon nie okazuje Jezusowi szczególnej uprzejmości. Natomiast nierządnica, przed którą otworzyła się możliwość uzyskania przebaczenia, okazuje swoją wdzięczność i miłość, nie dbając o to, co inni sobie pomyślą. Ona nie zasłużyła sobie na przebaczenie swoją miłością (47), ale jej miłość jest skutkiem tego przebaczenia.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)