14, 1-24 Jezus w domu faryzeusza; dwie przypowieści

w. 1-6: Inne uzdrowienie w szabat, zob. 13, 10-17; Mk 3, 1-6. Bydło jest cenniejsze niż ludzkie życie!

w. 7-11: Gościom przydzielono miejsca według ich rangi i statusu społecznego (jak dzisiaj na oficjalnym przyjęcie), ale każdy chciałby siedzieć na zaszczytnym miejscu. Jezus wzywa nas do prawdziwej pokory ducha, a nie do fałszywej skromności.

w. 12-14: Prawdziwa hojność nie myśli o zapłacie.

w. 15-24: Przypowieść ukazuje, jak ludzie odpowiadają na zaproszenie udzielone przez Boga za pośrednictwem Jezusa. Wielu odmawia nie dlatego, że nie może przyjść, ale dlatego, że nie chce.

Podane przez nich „powody” są zwykłymi wymówkami.

Wodna puchlina (2): płyny zbierające się w różnych częściach ciała, powodujące bolesne obrzęki.

14, 25-35 Cena naśladowania Jezusa

Goście z poprzedniej przypowieści przyjęli złą hierarchię wartości. Zaproszenie Jezusa jest ważniejsze niż wszystko inne. Nikt nie może za Nim pójść, jeżeli nie jest przygotowany na wszystko, co się z tym wiąże. Zbyt wielu ludzi zaczyna budować dom, żeby później przerwać budowę z powodu braku pieniędzy (28-29).

w. 26: Jezus uczy nas kochać nawet naszych wrogów. Nie każe nam nienawidzić naszej rodziny! Twierdzi tylko, że powinniśmy kochać Go bardziej niż kogokolwiek innego (33). Ten kontrastowy sposób mówienia był figurą retoryczną.

15 Zaginiona owca; zagubiona drachma; syn marnotrawny

Te trzy opowiadania ostro kontrastują z surowością rozdziału 14. Bóg troszczy się o tych, którzy zbłądzili w życiu, i jest zawsze gotów przebaczyć każdemu, kto się do Niego zwróci.

Przywódcy religijni (1-2), jak starszy syn w przypowieści, nie okazują ani miłości, ani współczucia tym, którzy postąpili niewłaściwie. Bóg jednak raduje się z ich odzyskania.

w. 8: Srebrne monety były może posagiem kobiety; nosiła je, jak naszyjnik, wokół szyi albo, jako ozdobę, na głowie.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)