Galacja była dużą rzymską prowincją rozciągającą się niemal od morza do morza poprzez góry i płaskowyż centralnej Turcji. Nie wiemy jaka jej część była terenem misyjnej działalności Pawła, chociaż Dz 13 i 14 wspominają, że w czasie swojej pierwszej wyprawy misyjnej założył Kościoły w południowych miastach Antiochii, Ikonium, Listrze (rodzinne miasto Tymoteusza) i Derbe (Dz 16, 6; 18, 23). Wkrótce po pierwszej wyprawie misyjnej Pawła, do Galacji przybyli inni żydowscy nauczyciele. Podczas gdy Paweł nauczał, że wystarcza pokuta i wiara, żeby otrzymać od Boga przebaczenie i dar nowego życia, tamci twierdzili, że konwertyci nie będący Żydami muszą się także poddać obrzezaniu i muszą przestrzegać Prawa żydowskiego – praktycznie muszą stać się Żydami – aby osiągnąć zbawienie. (To samo zdarzyło się w Antiochii w Syrii, Dz 15, 1.) Kiedy Paweł się o tym dowiedział, był wstrząśnięty (Ga 4, 20). Od razu zrozumiał, że godzi to w same podstawy orędzia chrześcijańskiego. Zbawienie, nowe życie, jest darem Boga dla każdego, kto wierzy. Nikt nie może sobie zasłużyć na zbawienie, żyjąc w doskonałej zgodności z przykazaniami Boga. Ale tamci nauczyciele mówili, że wiara nie wystarczy, lecz aby zasłużyć na zbawienie, musimy spełniać pewne uczynki. I nawróceni z Galacji dali się oszukać. Ta dramatyczna sytuacja tłumaczy najbardziej drastyczne sformułowania, jakie znajdują się w listach Pawła. List ten został napisany prawdopodobnie ok. 47 r., na krótko przed Soborem Jerozolimskim zwołanym w celu rozstrzygnięcia tej właśnie kwestii (Dz 15). Obecnie przeważa opinia, że ten list powstał nieco przed Listem do Rzymian, rozważającym podobne tematy. W każdym razie List do Galatów pozostaje wielka kartą wolności chrześcijańskiej.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)