1, 1-9 Pozdrowienie i modlitwa

Wstęp i podziękowanie (1, 4-9) są typowe. Paweł wierzy w zbawienny wpływ dziękczynienia i pochwały, i nigdy ich nie opuszcza, z wyjątkiem Listu do Galatów.

Sostenes (1): może przełożony synagogi, wspomniany w Dz 18, 17, pełniący funkcję sekretarza Pawła.

1, 10-4, 21 Rywalizujące grupy

Łatwo można wyobrazić sobie podziały, które zagrażały grupom chrześcijańskim, kiedy nie było jeszcze budynków kościelnych i kiedy miejscem spotkań były prywatne domy i sale.

Paweł wymienia trzy grupy odwołujące się do różnych „przywódców”: Pawła (ich założyciela), Apollosa i Kefasa (Piotra). Czwarta, w swojej zarozumiałości, przypisywała sobie wyłączne prawa do tytułu „chrześcijan”.

Apollos (1, 12) był judeochrześcijaninem z Aleksandrii (Egipt). Kiedy przybył do Efezu, uzupełnił swoją wiedzę o chrześcijaństwie w domu Akwili i Pryscylli (Dz 18, 24 nn.). Udał się później do prowincji Achai (której stolicą był Korynt), gdzie okazał się przekonującym i wymownym nauczycielem.

Wzmianka o Piotrze (Kefas, 1, 1-12) nie musi znaczyć, że odwiedził on Korynt. Jako głowa dwunastu apostołów, z natury rzeczy musiał mieć stronników, zwłaszcza wśród judeochrześcijan.

Z tych rozdziałów jasno wynika, że różne grupy przeprowadzały uwłaczające porównania między Pawłem, a bardziej elokwentnym Apollosem. Paweł chociaż doświadczony nauczyciel, miał pewne trudności w Koryncie (Dz 18, 9-10; 1 Kor 2, 3). Koryntianie mieli jednak coś z ducha pobliskich Aten. Uważali siebie za myślicieli i szczycili się swoją rzekomą wyższością intelektualną. Natomiast Paweł wykazuje (3, 1-4), że ich racjonalistyczna arogancka postawa jest nadal przywiązana do świeckiego sposobu myślenia. Potrzebują nauczania i trzeba im przypominać, że inteligencja ludzka jest daleka od mądrości Bożej (1, 18-2, 16). Mądrość Bożego planu zbawienia przez śmierć Chrystusa na krzyżu potrafią docenić nie ci zarozumiali i przemądrzali, ale ci, którzy mają mądrość duchową. Jest to mądrość, której Bóg udziela człowiekowi przez Ducha Świętego wraz z innymi prawdziwymi wartościami i zdolnością rozróżniania. Człowiek musi stać się głupcem w oczach świata, aby być prawdziwym mędrcem (3, 18).

Tak więc Paweł i Apollos nie są rywalami, ale partnerami, wspólnie budującymi Kościół Boży (3, 5-9).

Skoro został już położony fundament wiary w Chrystusa, każdy chrześcijanin jest odpowiedzialny za to, jak wykorzysta nowe życie, które mu ofiarowano. Musimy tez dbać o to, żeby nasza budowla była trwała (3, 10-17).

Wśród chrześcijan nie może mieć miejsca pycha i wywyższanie się ponad innych. Najwięksi chrześcijanie uważają siebie jedynie za niewolników Boga. Musimy ich naśladować (rozdz. 4).

Ludzie Chloe (1-11): prawdopodobnie członkowie rodziny lub służba Chloe.

Stefanas (1, 16): członek-założyciel Kościoła w Koryncie i członek delegacji wysłanej przez Kościół do Pawła w Efezie (16, 15nn.).

Żydzi i Grecy (1, 22): Paweł określa ich charakter narodowy. Żydzi żądają cudów jako konkretnych świadectw, Grecy zaś widzą zbawienie w kategoriach mądrości.

Dzień (3, 13): kiedy powróci Chrystus; dzień sądu.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)