3-6, 10 Działalność Pawła

W tych rozdziałach przeplatają się ze sobą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Jeżeli chodzi o przeszłość, to stare przymierze zostało zastąpione nowym przymierzem, które daje życie (3, 6-18). Teraźniejszość jest paradoksalna. Z jednej strony apostoł jest ambasadorem samego Boga, posyłającego go ze zdumiewającą misją do ludzi (3, 4-6; 4, 1 nn.; 5, 16-6, 2); z drugiej podlega różnego rodzaju słabościom, prześladowaniu i cierpieniu (4, 7-12; 6, 3-10). Ale przyszłość w swojej chwalebnej pewności, usuwa w cień każde cierpienie, jakie może zgotować teraźniejszość (4, 13-5, 10). Jeżeli porównamy trudy służby Bożej, choćby największe, z „wieczną wartością chwały” przygotowanej dla chrześcijan, to okaże się, że wybór może być tylko jeden.

Listy polecające (3, 1): początkowo chrześcijanie udający się do nowego miasta często brali ze sobą takie listy od jednego Kościoła do drugiego. Paweł nie potrzebuje takiego listu, samo bowiem istnienie Kościoła w Koryncie jest wystarczającym świadectwem.

Oblicze Mojżesza (3, 7 nn.): kiedy Mojżesz schodził z góry z tablicami Prawa, oślepił Izraelitów swoim promieniejącym obliczem, gdyż tak blisko Boga się znajdował. Żeby nie budzić w nich przerażenia musiał zasłonić twarz (Wj 34, 29 nn).

Zwierciadło (3, 18): z wypolerowanego metalu; dawało bardzo niedoskonałe odbicie.

Naczynia gliniane (4, 7): tanie lampy z gliny (zob. w. 6) albo, jeżeli Paweł ma jeszcze na myśli triumfalny pochód w Rzymie, specjalne gliniane pojemniki na drogocenne przedmioty.

Przybytek doczesnego zamieszkania (5, 1): nasze ciało fizyczne. Paweł używa potocznego określenia greckiego, które przypomina nam jednocześnie o nietrwałości naszego ciała.

Nadzy będziemy (5, 3): jako duchy pozbawione ciała.

6, 11-7, 1 Konieczność całkowitego zerwania

Paweł pisze w stanie głębokiego wzruszenia (6, 11-13) i spodziewa się, że Koryntianie odwzajemnią jego całkowitą szczerość wobec nich. W 6, 14 ton listu nieoczekiwanie ulega zmianie, ale nie ma podstaw do przypuszczenia, że ten fragment nie jest na sowim miejscu, jak twierdzą niektórzy egzegeci. Miłość Pawła do jego Kościołów była zawsze bardzo wymagająca. Już wcześniej ostrzegał chrześcijan przed niebezpieczeństwami kompromisu ze światem pogańskim (1 Kor 8, 10), teraz podkreśla absolutną niemożliwość wiązania się z nim na stałe.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza ”Vocatio”, Warszawa 1997 r.)