2, 19-30 Paweł poleca swoich współpracowników

w. 19-23: Tymoteusz (zob. komentarz do 1, 1-2).

w. 25-30: Epafrodyt. Filipianie wysłali go do pomocy Pawłowi. Odsyłając go do domu Paweł zapewnia, że dobrze mu służył i spełnił swoje obowiązki.

3 Ostrzeżenie i przykład

Paweł skończył już pisanie listu (3, 1a), ale nowe i alarmujące wieści zmusiły go do napisania dalszej części. Powtarzanie udzielonych już rad nie jest dla niego uciążliwe (3, 1b), ostrzega więc Filipian przed „psami”, którą stanowi grupa judeochrześcijan idąca za Pawłem krok w krok i nauczająca, że nawróceni poganie muszą się poddać obrzezaniu i muszą zachowywać Prawo (wbrew oficjalnemu dekretowi (Dz 15, 19 nn). W istocie rzeczy podważają oni cały fundament zbawienia, uzależniając je od „wiary i…” zamiast po prostu od „wiary”. Dlatego budzą gniew Pawła.

Prawdziwe obrzezanie (3):  prawdziwy Izrael, prawdziwy lud Boży.

Zysk… strata (7-8): Bóg nie operuje rachunkami zysków i strat. Największe osiągnięcia człowieka są niczym w porównaniu z życiem, jakiego od nas wymaga i jakie umożliwia nam w Chrystusie.

Pędzę (12 nn): jak atleta lub woźnica rydwanu, który nie traci czasu na oglądanie się za siebie, ale wytęża wszystkie siły, aby przekroczyć linię mety. Paweł uważa, że doskonałości nie da się osiągnąć tu i teraz.

Ich bogiem – brzuch (19): tzn. apetyt, przedmioty ich pożądań, upodobanie w tym, czego powinni się wstydzić.

Nasza ojczyzna (20): Filipianie powinni uważać siebie za kolonię nieba. Filipianie dumni ze swojego statusu, jako rzymskiej kolonii, łatwo zrozumieją aluzję.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)