12-14 Dary duchowe

W ówczesnych religiach stany ekstazy czy mówienia obcymi językami świadczyły o duchowym stanie człowieka. Nic zatem dziwnego, że Kościół chrześcijański w Koryncie, obdarzony przez Boga za pośrednictwem Ducha Świętego różnymi darami, szczególną uwagę skupiał na efektownych zdolnościach, do których należało „mówienie językami”.

Paweł nie lekceważył tych darów. Chciałby, żeby wszyscy mówili językami (14, 5); sam celuje w tej zdolności (14, 18), ale nie uważa jej za najważniejszą. Ci, którzy szukają tych doświadczeń dla siebie samych, powinni pamiętać, że życie Kościoła jest ważniejsze. Są inne dary, których chrześcijanie powinni szukać z większą gorliwością. Jedność chrześcijańska nie znaczy jednolitości. Dary pochodzą z jednego źródła i są udzielane dla dobra Kościoła. Każdy chrześcijanin ma do spełnienia osobistą, niezastąpioną rolę. Powinno to zapobiec dążeniu do rozwijania tych samych darów. Ważne jest nie to, które dary są najbardziej poruszające, ale to, które najlepiej służą budowaniu Kościoła. Z tego wynika, że proroctwo – słowa od Boga zrozumiałe dla wszystkich – jest ważniejsze niż języki.

Są jednak rzeczy jeszcze ważniejsze. Trzy jakości życia – wiara, nadzieja i miłość – przetrwają dłużej niż wszystkie dary i są dostępne dla wszystkich. Bez nich człowiek jest niczym. Chrześcijańska miłość zaś przewyższa wszystko, jest najcenniejszym skarbem, którego powinniśmy pragnąć bardziej niż czegokolwiek innego. Paweł poświęca jej wielki hymn (rozdz. 13), jeden z najwspanialszych fragmentów całej Biblii. Opisując miłość, szkicuje, świadomie czy nieświadomie, portret osoby, samego Jezusa, który jest żywym ucieleśnieniem tej nieskończonej, cierpliwej, bezinteresownej i nie szukającej rozgłosu miłości. Bez niej – bez Jezusa – nie byłoby Kościoła.

14, 26-33 rzuca pewne światło na służbę Bożą we wczesnym Kościele. I znowu Paweł podkreśla konieczność zachowania porządku i zakazuje kobietom zabierać głos na zgromadzeniach (34-35).

Z w.35 wynika, że niektóre z nich stawiały pytania albo domagały się wyjaśnień (kobiety i mężczyźni siedzieli osobno). Nie można było nadużywać ich nowej wolności. Ale z 11,5 wyraźnie wynika, że Paweł nie skazywał kobiet na milczenie: dar proroctwa był wykorzystywany publicznie.

12,8: jednemu Duch daje dar mądrości, innemu dar rozróżniania duchów.

Wiara (12,9): nie taka, jaka jest potrzebna do zbawienia, ale szczególnie głęboka.

Proroctwo (12,10): natchnione przekazywanie słowa Bożego. Języki: natchnione słowa (niezrozumiałe) wyrażające pochwałę Boga, albo inne głębokie uczucia. Osoba wypowiadająca takie słowa nie zna ich znaczenia, stąd potrzeba ich interpretacji.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)