1, 1 Wstępne pozdrowienia

Autorem listu jest Paweł, ale przy współudziale Sylwana (Sylasa) i Tymoteusza, którzy towarzyszyli mu w misji do Tesaloniki, a teraz pomagają mu w Koryncie.

1, 2-10 Paweł dziękuje Bogu za dobre wieści

Powodzenie misji w Tesalonice było dziełem Boga, jak bowiem wytłumaczyć przetrwanie tej małej grupy, prześladowanej i pozbawionej swych duchowych nauczycieli? Co więcej, w ciągu kilku miesięcy stała się ona wzorem niezachwianej wiary dla całej Grecji (7), rozprzestrzeniając wokół Dobrą Nowinę słowem i świadectwem życia, i zasługując na wdzięczność Pawła.

Oni sami (9): mieszkańcy Macedonii, Achai itd.

w. 9-10: Krótka synteza Dobrej Nowiny. Paweł mówi o naturze Boga; Jezusie, Jego Synu, który umarł, żeby uwolnić człowieka od sądu; o zmartwychwstaniu i powrocie Chrystusa z nieba. Obietnica powrotu Pana jest szczególnie cenna dla wszystkich cierpiących i w tych właśnie listach jest ona stale obecna.

2, 1-16 Paweł wspomina swoją wizytę

Wrogowie Pawła chcieli go skompromitować i apostoł oczyszcza się teraz z ich zarzutów przypominając chrześcijanom, co się naprawdę wydarzyło podczas jego wizyty u nich. Nie przyszedł do nich jako wędrowny szarlatan, handlujący wątpliwej wartości towarami aby ich oszukać (3), ani też nie chciał na nich zarobić (5). Przyszedł, żeby dać, a nie wziąć (8), gotów stawić czoła dalszym trudnościom, czując jeszcze rany zadane mu w Filippi (2; zob. Dz 16, 22nn.). Odmówił nawet wsparcia finansowego (9).

Każdego z was (11): Paweł rozmawiał z każdym osobiście.

w. 15-16: Nigdzie Paweł nie wyraża się tak szorstko o swoich rodakach. Jego ton staje się prorocki. Dla tych Żydów z Judei, którzy tak bezwzględnie wystąpili przeciw Bogu, nie ma już powrotu. Wyrok na nich jest tak nieuchronny, jak gdyby już zapadł (16b).

2, 17-3, 10 Dalsze wydarzenia

Między Pawłem a nawróconymi przez niego nawiązuje się taka więź, jak między rodzicami a dziećmi. Choćby był od nich najdalej, zawsze ma ich w swoim sercu i w swoich myślach. Każda wiadomość o ich kłopotach budzi jego niepokój. Jego szczęście – a nawet jego życie – zależy od ich trwania i postępów w wierze. Dlatego chce się zawsze z nimi zobaczyć i o nich usłyszeć. Gotów jest nawet sam udać się do Aten, aby nie trwać w niewiedzy. Dlatego raport złożony przez Tymoteusza sprawił Pawłowi taką radość i przywrócił mu chęć do życia.

Przeszkodził nam szatan (2, 18): któremu najbardziej zależy na tym, żeby rozdzielić misjonarza od nawróconych przez niego.

Zapowiadaliśmy wam (3, 4): chrześcijanie I w. wiedzieli od początku, że czekają ich trudności i cierpienia.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)