1 Ewangelia - dar Boga

Zniecierpliwienie Pawła daje się odczuć już na samym początku listu. Urzędowy ton sformułowania o własnym autorytecie (1) i brak słowa uwielbienia są zupełnie do niego niepodobne. Od razu przystępuje do sedna sprawy (6) i nie przebiera w słowach. Sprawa jest poważna, ponieważ cały gmach chrześcijańskiej Ewangelii jest zagrożony. Na domiar złego judaizujący intryganci usiłują podważyć do niego zaufanie, oskarżając go o schlebianie ludziom (10), o to, że jest fałszywym apostołem. Paweł jest więc zmuszony do obrony (1, 11. nn); ukazując swoje pełnomocnictwo i autorytet jako pochodzące od Boga, zadaje kłam wszelkim oskarżeniom. Ewangelii, którą głosi, nie objawił mu żaden człowiek, nawet żaden inny apostoł, ale Bóg: oto temat jego krótkiej autobiografii (13-24).

w. 4-5: Paweł podkreśla fakt, że inicjatywa pochodzi od Boga.

Moje postępowanie ongiś (13): zob. Dz 8, 1; 9.

Arabia (17): prawdopodobnie królestwo nabatejskie, którego stolicą była Petra w dzisiejszej Jordanii. Dz 9, 22-23 o tym nie mówią. „Trzy lata” może znaczyć rok i  część dwóch innych lat. Paweł nie podaje przyczyny wyprawy. Być może po dramatycznym nawróceniu musiał jakiś czas przebywać z daleka od bliskich, aby przemyśleć swoje poglądy.

Kefas (18): Piotr. Chodzi chyba o wizytę wspomnianą w Dz 9, 26 nn.

Syria i Cylicja (21): Antiochia była w Syrii, Tars (rodzinne miasto Pawła) w Cylicji, w przybrzeżnym regionie dzisiejszej południowo wschodniej Turcji.

2 Apostołowie aprobują misję Pawła

Wydaje się, że o następnej wizycie Pawła w Jerozolimie wspominają Dz 11, 30. Korzysta on z okazji, aby swoją postawę poddać ocenie innych apostołów. Ten brak pewności siebie wydaje się raczej obcy charakterowi Pawła, ale mimo wszystko pracował dłuższy czas na własny rachunek i stale był atakowany (4). Apostołowie bez wahania zaaprobowali jego działalność wśród pogan, ponieważ wyraźnie widzieli w niej rękę Bożą (7-9). Później jednak Piotr nie stosował w praktyce tego, czego nauczał, i Paweł wytknął mu jego niekonsekwencję. Piotr i Paweł będąc Żydami, wiedzieli, że nikt nie może spodziewać się, że pozyska łaskę Bożą (15-16). Uzyskawszy wolność przez wiarę w Chrystusa, czy mieli znowu brać na siebie jarzmo Prawa? Gdyby dobre uczynki wystarczyły do zbawienia człowieka, Chrystus nie musiałby umierać.

Z otoczenia Jakuba (12): Jakub nie podzielał ich punktu widzenia, zob. Dz 15, 13-21.

w. 17-18: Paweł twierdzi, że prawdziwy błąd nie polega na przekroczeniu żydowskich przepisów pokarmowych, ale na powrocie do Prawa jako gwarancji zbawienia.

(„Przewodnik po Biblii”, oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)