4, 1-42 W Samarii: Kobieta przy studni

Jezus wybiera najkrótszą drogę z Jerozolimy do Galilei, przechodzącą przez Samarię, zwykle omijaną przez Żydów skłóconych od wieków z Samarytanami z powodów religijnych i rasowych. Jeżeli dodamy do tego modlitwę żydowską: „błogosławiony jesteś Panie… który nie stworzyłeś mnie kobietą”, zrozumiemy zaskoczenie kobiety samarytańskiej (9), kiedy Jezus do niej przemówił. W rozmowie okazało się, że potrzeby kobiety mają raczej charakter duchowy niż fizyczny (7-15), bardziej moralny niż „teologiczny” (16-26). W rezultacie tego pozornie błahego spotkania wielu ludzi uwierzyło na podstawie świadectwa kobiety, jeszcze więcej, usłyszawszy Jego słowa.

w. 20: Dla Samarytan centrum kultu stanowiła góra Garizim, dla Żydów zaś Jerozolima. Jezus mówi, że miejsce nie ma znaczenia. Ważne jest to, żeby oddawanie czci było szczere i duchowe.

4, 43-54 Galilea: Uzdrowienie syna urzędnika królewskiego

Jest to drugi znak zanotowany przez Jana (zob. komentarz do 2, 1-12). Jezus nigdy nie czynił cudów, aby wywrzeć wrażenie, ale, tak jak tutaj (w. 53), aby doprowadzić do wiary. Jan opisując je, kieruje się tym samym celem.

w. 44: Jezus mówił o Nazarecie (Mk 6,1- 6). Być może Jan nadaje tym słowom szerszy sens, mając na myśli obojętność mieszkańców Judei.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)