15, 1-35 Sobór Jerozolimski

Minęło dziesięć lat, odkąd apostołowie przyjęli do Kościoła poganina Korneliusza i jego rodzinę (rozdz. 10-11), i przez ten czas opozycja przybrała na sile. Kiedy stronnicy „zbawienia przez wiarę i obrzezanie” dowiedzieli się o sukcesach Pawła, poczuli się zagrożeni i zaczęli się otwarcie przeciwstawiać jego nauce. Sprawa była na tyle istotna, że aby uniknąć rozłamu, konieczne było podjęcie autorytatywnej decyzji przez apostołów i starszych. Przypomnienie wcześniejszych wydarzeń przez Piotra i sprawozdanie Pawła i Barnaby z dzieła, jakiego Bóg dokonał przez nich wśród pogan, przechyliło szalę zwycięstwa. Końcowe podsumowanie i werdykt wydany przez Jakuba, brata Pana i głowę Kościoła jerozolimskiego, znalazły powszechną akceptację. Poganie mieli tylko dostosować się do chrześcijan żydowskich w określonych sprawach społecznych, tak żeby Kościół mógł tworzyć prawdziwą jedność.

15, 36-16, 5 Rozstanie Pawła i Barnaby; początek drugiej wyprawy misyjnej; ponowne odwiedziny Kościołów w dzisiejszej Turcji                           

W rezultacie sporu o Marka wyruszyły dwie wyprawy misyjne zamiast jednej. Szczególny dar Barnaby, prawdziwego „syna pocieszenia”, na pewno pomógł jego młodszemu kuzynowi odzyskać później życzliwość Pawła (2 Tm 4, 11).

Sylas (15, 40): przedstawiciel Kościoła jerozolimskiego (15, 22) i, jak Paweł, obywatel rzymski. Dotarł z apostołami do Berei (17, 14) i znowu przyłączył się do niego w Koryncie. Sylas współpracował z Pawłem w napisaniu (z Koryntu) 1 i 2 Listu do Tesaloniczan; z Piotrem zaś w napisaniu jego pierwszego listu.

Tymoteusz (16, 3): decyzja obrzezania Tymoteusza została podjęta dla uregulowania jego statusu jako Żyda, a nie ze względu na jego zbawienie. Paweł żywił szczególne uczucie dla tego lojalnego i nieśmiałego towarzysza i następcy, którego traktował niemal jak syna.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)