1, 1-18 Prolog

Jan rozpoczyna swoją Ewangelię od doniosłych prawd o Jezusie Chrystusie, na których opiera się cała relacja ewangelisty: w Nim (Słowie) Bóg przemawia do ludzi. Jezus jest najdoskonalszym i najpełniejszym, możliwym do poznania, wyrazem Osoby Boga: nieskończenie przewyższa wszystko, co ludzkie; przez Niego Bóg stworzył świat; kiedy Bóg powiedział (zob. Rdz 1), Jego Słowo powołało do istnienia życie. Słowo, Syn Boży, stało się ciałem; ta Najwyższa Istota stała się człowiekiem, którego znamy jako Jezusa Chrystusa. Jego życie rozświetlało i nadal rozświetla ciemności świata, który Go nie poznał. Ale tym, którzy w Niego wierzą, otwiera drogę do miłości i przebaczenia Boga (łaska, 16) i umożliwia nowe, przemienione życie (12).

Jan (6): Jan Chrzciciel (zob. komentarz do Łk 1, Mt 3, Mk 1), zwiastun powołany przez Boga, aby zapowiedział przyjście Chrystusa.

w. 14: Chwałę; przemienionego i zmartwychwstałego.

1, 19-34 Jan rozpoznaje w Jezusie Mesjasza

Dramatyczne głoszenie Jana przyciągało wielką uwagę, on jednak nie chciał koncentracji jej na sobie. On nie jest Mesjaszem, ani nie przyznaje, że jest zapowiadanym drugim Eliaszem (Ma 4, 5; natomiast Jezus nie pozostawia żadnej wątpliwości, że ta zapowiedź spełniła się w Janie, Mt 17, 10-13). Nie jest także prorokiem jak Mojżesz (Pwt 18, 15). Skoro tylko Bóg wskazał mu Mesjasza (32-34), odsyłał ludzi do Jezusa.

Baranek Boży (29): zwrot pochodzący z ofiar Starego Testamentu (Kpł 4, 32-35; zob. też Iz 53, 4-12).

Grzech skazuje każdego na śmierć – oddzielenie od Boga. Ale w czasach Starego Testamentu Bóg przyjmował śmierć zwierzęcia w zastępstwie śmierci człowieka. Następne grzechy wymagały dalszych ofiar. Jezus miał umrzeć, aby ofiarować swoje życie raz na zawsze – został złożony w ofierze jak baranek – za grzechy ludzi wszystkich czasów.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)