9 Niewidomy widzi; widzący są ślepi

Jezus jest rzeczywiście światłością świata. Ten szósty znak wyraźnie na to wskazuje; pozwala on także lepiej zrozumieć problem ludzkiego cierpienia.

Chociaż  istnieje bezpośredni związek między cierpieniem a grzechem człowieka, poszczególne  cierpienie nie musi wynikać z grzechów własnych albo rodziców (3).

Niekiedy Bóg dopuszcza cierpienie w określonym celu i jest ono źródłem dobra dla samego cierpiącego i dla wszystkich, z którymi się styka. W tym przypadku ślepota prowadzi człowieka do spotkania z Jezusem. Niewidomy przejrzał na oczy (7) i przejrzał także jego umysł, tak że uwierzył (35-37). Natomiast ci, co widzą, przez swe uprzedzenia i pychę są ślepi na prawdę (40-41). Będąc świadkami cudu, są w stanie zobaczyć tylko przekroczenie Prawa (16). Ich umysły są zamknięte, nie chcą słuchać logicznych wywodów człowieka z ulicy (30-34).

w. 6: Jezus stosuje metody medycyny ludowej (wierzono, że ślina ma właściwości lecznicze). Metoda nie jest jednak najważniejsza. Liczy się wiara człowieka, która przejawia się w jego posłuszeństwie (7).

Posłany (7): ponieważ woda pochodziła z innego źródła.

w. 22: Każdemu, kto opowiadał się za Chrystusem, groziła ekskomunika.

10, 1-21 Jezus dobrym pasterzem

Ten fragment następuje bezpośrednio po rozdziale 9. Pasterz jest postacią dobrze znaną w Palestynie. Większą część życia pasterz spędzał ze swoją trzodą. Jego owce znały i reagowały na jego głos. Prowadził (nie pędził) je na zielone pastwiska i chronił przed dzikimi zwierzętami, układając się w nocy do snu u wejścia do zagrody; stąd mówi się o pasterzu jako „bramie”. W Starym Testamencie Boga często nazywano pasterzem Izraela. Jego wybrani przywódcy także są „pasterzami” narodu. Teraz Jezus nazywa siebie prawdziwym pasterzem, tytułem, który znaczy tak wiele: bliski, osobisty związek między Nim a każdym z Jego naśladowców; absolutne bezpieczeństwo, jakie nam zapewnia; Jego przywództwo i przewodnictwo; Jego stałą obecność; Jego nieustanną opiekę; Jego miłość aż do złożenia ofiary z siebie samego.

w. 16: Jezus troszczy się nie tylko o naród żydowski, ale o cały oczekujący Go świat. Żyd i nie-Żyd, niewolnik i wolny, kobieta i mężczyzna, wszyscy należą do jednej owczarni (zob. Ga 3, 28).

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)