15-16 Jezus prawdziwym krzewem winnym; opozycja; obietnica Ducha Świętego

15, 1-17: w Starym Testamencie Izrael jest winnicą, która nieczęsto przynosi owoce (zob. Ga 5, 22-23). Ale Jezus jest prawdziwym krzewem winnym, spełnieniem planu Boga w tym, w czym zawiódł Izrael. Ci, którzy w Niego wierzą, są latoroślami. Każda latorośl wyrasta bezpośrednio z głównego pnia. Latorośle, które przynoszą owoc, wszczepia się na kilka centymetrów w pień, potem zostają one przez większą część roku w rozrastającym się pniu, a następnie same gwałtownie się rozwijają, aby znowu przynieść owoc. Latorośle, które nie przyniosły owocu, zostają odcięte i spalone.

15, 18-16,4a: ci, którzy należą do Chrystusa, nieuchronnie spotykają się z nienawiścią egocentrycznie nastawionego świata, tak jak doświadczył tego Chrystus. Będą nawet prześladowani przez ludzi, którzy (jak Szaweł) wierzą, że oddają Bogu przysługę.

16, 4b-15: odejście Jezusa oznacza przyjście Ducha Świętego, który przekona ludzi o prawdzie i pogłębi ich rozumienie prawdy.

16, 16-33: śmierć Chrystusa sprawi im ból, ale tylko przez chwilę, bo zmartwychwstanie zamieni ich smutek w radość.

17 Modlitwa Jezusa o siebie i o uczniów

Jezus wypełnił wszystko, co miał do wykonania w czasie swojego ziemskiego życia. Przekazał orędzie Boga. Dzięki Niemu ludzie poznali Boga. Teraz pozostaje tylko śmierć, a poza nią chwała, której się wyrzekł, aby się stać człowiekiem. Jego uczniowie pozostaną osieroceni we wrogim świecie, Jezus prosi więc Boga, żeby ich chronił; żeby ich życie było kształtowane przez prawdę Słowa Bożego; aby stanowili między sobą taką jedność, żeby świat otrząsnął się ze swojej niewiary; i wreszcie, żeby mogli być z Nim i sami widzieć Jego chwałę.

w. 12: Aluzja do Judasza.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)