8, 1b-25 Odpowiedź Samarytan

Po śmierci Szczepana rozpoczęło się prześladowanie, które doprowadziło do pierwszego rozprzestrzeniania się Kościoła. Wydaje się, że atak skoncentrował się na hellenistach (Żydach mówiących po grecku), co pozwoliło apostołom pozostać w Jerozolimie. Wierzący rozproszyli się i głosili Dobrą Nowinę wszędzie, gdzie się znaleźli, niekiedy z ogromnym powodzeniem, jak w przypadku Filipa, którego osiągnięcia były tak zdumiewające, że wysłano do niego dwóch apostołów, aby zobaczyli co się wydarzyło.

w. 10: Szymon uważał siebie za jedynego wysłannika najwyższego Boga.

Aby mogli otrzymać Ducha Świętego (15-17): każdy wierzący ma Ducha Świętego (zob. Rz 8, 9; 1 Kor 12, 13). Ale widzialny znak przyjścia Ducha – udzielony wtedy, kiedy apostołowie oficjalnie uznali, że owi członkowie pogardzanego narodu stali się dziećmi Bożymi – ma tutaj podkreślić szczególne znaczenie przyjęcia Samarytan do Kościoła.

8, 26-40 Filip i etiopski skarbnik

Bóg odwołuje Filipa do innego zadania u szczytu pełnej sukcesów działalności w Samarii.

Etiop (27): ten żydowski konwertyta był skarbnikiem starożytnego królestwa, które odpowiada dzisiejszemu północnemu Sudanowi.

Kandaka (27): tytuł królowej matki, która rządziła krajem w imieniu swojego syna. Sam król, ubóstwiony jako syn boga-słońca, był uważany za zbyt świętego, aby spełniać takie świeckie funkcje.

Pismo (32): Iz 53, 7-8. Cytat pochodzi z tekstu greckiego (Septuaginty), który nieco różni się od tekstu hebrajskiego (masoreckiego), na którym opiera się nasz Stary Testament.

Cezarea (40): wydaje się, że Filip osiedlił się i założył rodzinę w tym morskim porcie. Zob. 21, 8-9.

(„Przewodnik po Biblii”, Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, Warszawa 1997 r.)